Σαν παραμύθι (συνέχεια Νο 3)

ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΗ 
 
Έχεις πια την σωστή σε βάρος εμπιστοσύνη, σε έχει κερδίσει από παντού, κι όχι γιατί σου βγήκε γλυκανάλατο το δαιμόνιο κι έγινε ΄΄νεράιδα λιβελούλα΄΄ που λέει και το Μαράκι, όχι...
σε κάνει δικό της γιατί έχει την τρέλλα της, αλλά μέσα στα πλαίσια του να μην σε σκοτώσει κινείτε κι αυτή όπως τις πεις εσύ, ακόμα κι αν το παρακάνεις με τα μπαντιλίκια κι έρθετε πολύ μα πολύ πλάγια,με το που θα κλείσεις γκάζι, το CB θα κάνει κάνα 2 κουνήματα της ουράς και θα μαζέψει αυτόματα και γλυκά την τροχιά του ξανά σε ίσια θέση. Με καλό εμπρός ελαστικό ακόμα δεν μου έχει κουνήσει ποτέ το μπροστά τμήμα της, όσο σκληρός και να ήθελα να το παίξω. 
Τα εμπρός καλάμια του, στον ψαγμένο που μετρά με το μάτι διαστάσεις και τύπο, μπορεί να τρομάξουν. Μα η HONDA ξέρει καλά να βγάζει τον καλύτερο εαυτό από απλά στοκ ανταλλακτικά μέσω του κατάλληλου set up, κι έχει προνοήσει.
Η εμπρός ανάρτηση στα δικά μου κιλά (69) με μια ιδέα ποιο γρήγορη επαναφορά και σωστό τσεκ στα λαδάκια της, με αφήνει απόλυτα ικανοποιημένο.
Φυσικά δεν ζητάω να κυνηγήσουμε τα χρονόμετρα στις ΣΕΡΡΕΣ, όμως για τον πόλεμο των πόλεων τα βγάζουν πέρα μια χαρά ξελασπώνοντας κάπως τους σχεδιαστές της, που ακούν ακόμα και στον ύπνο τους το παράπονο από όλους εμάς... ΄΄ρε παιδιά, τέτοια μοτοσυκλέτα και δεν βιδώσατε ένα 55αρι upside down να το χαιρόμαστε??΄΄
Η μπαταρία που κρατά στην ζωή τα κυκλώματα του κόκκινου δράκου δεν είναι πολύ μεγάλη, μα ούτε και μικρή. Στον 1,5 μήνα πάντως ολικής απραξίας και κυρίως λόγω της συνεχούς λειτουργίας του immobilizer του, ίσως ψάχνετε φορτιστή για να ξαναπάτε βόλτα. Το εύκολο λύσιμο του προβλήματος είναι το εξής...ακόμα και να μην βγαίνεις συχνά βόλτες, περνάς ανά μια βδομάδα από την κρύπτη του και το βάζεις μπροστά κάνα τέταρτο. Να προσέχεις και να το κάνεις εσύ ο ίδιος!
Τα κλειδιά της είναι μαγικά, και ακόμα και τον πατέρα σου να στείλεις για να την βάλει μπροστά, μπορεί να σε πάρει μετά από καμιά ώρα τηλέφωνο και να σε ρωτάει πόσο πέρναγε δεύτερη γέφυρα ο ‘’Σκούμπας ‘’ το 1980, και αν ο Γαρδέλης έσπαγε και 5η ταχύτητα στην παραλιακή, όταν χώριζε με την δικιά του στο ‘’Ταχύτητα και αγάπη’’
Το τέρας είναι όμορφο, και προκαλεί πολλές φορές με το ήρεμο φέρσιμό του τους πρωτάρηδες μέχρις ότου πάνε αρκετά κοντά του.


5 ΜΗΝΕΣ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ - ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΕΤΑΤΕ ΠΑΡΕΑ 

Το να κάνεις υπομονή και να σεβαστείς το βάρος των 1300 κυβικών της, δεν είναι μόνο σωστό αλλά σε κάνει να απολαμβάνεις περισσότερο τα μικρά μυστικά της, κάθε μέρα και λίγο παραπάνω, κάθε βόλτα κι ένα ακόμα μυστικό. Στα σίγουρα πάντως η μεγάλη 13αρα μοτοσυκλέτα της σειράς των CB, θέλει το χρόνο της για να αρχίσεις τα στυψίματα και το επίμονο κράτημα του γκαζιού στο full ανοιχτό στοπ του. Πίστεψέ με, έτσι είναι χιλιάδες φορές ασφαλέστερα, γιατί δύσκολα πριν από δαύτη θα έχεις ξαναοδηγήσει μοτό με τόσα παραπάνω πιασίματα και ροπή, από φορτωτή caterpillar.
Έτσι κι εγώ μέρα με τη μέρα, άρχισα να την πιέζω όλο και περισσότερο, μέχρι που κάποια στιγμή κατάλαβα. 


Τα ουρλιαχτά της στον κόφτη των 2 πρώτων ταχυτήτων (σαν ξεκινήσεις να κρατάς στο τέρμα το δεξί σκριπ) δεν είναι για να τρομάξουν εσένα... είναι για να καταλάβουν οι γύρω, πως κάτι μεγάλο και βαρύ πλησιάζει και να κάτσουν στην λωρίδα τους. Οι φλόγες που πετά ο πισινός της και τα κομμάτια του πίσω λάστιχου δεν εκσφενδονίζονται με το δικό σου κορμί για στόχο... ΑΜΥΝΑ είναι.
Και τους δράκους από παλιά τους κυνηγούσαν. Γιαυτό πάντα κοιτάζει να κάνει τον δρόμο του θηρευτή της δύσκολο. Πολλές φορές, όταν τελικά η μοτό δεν γράψει αλλά μαγκώσει και σηκώσει την μούρη της ψηλά, κυρίως με νέα παπούτσια στους τροχούς της, δεν το κάνει για να φύγεις από πάνω της. Απλώς σαν τέρας με κρυφά αθώα συναισθήματα, θέλει κι αυτό για μερικές στιγμές να κοιτάξει έναστρο ουρανό και να ανάψει κι εκείνο ένα φωτάκι από εδώ, να το βλέπουν οι άλλοι που κοιτάζουν κατά μέρος μας τα βράδια, μα είναι έξω από την δικιά μας ατμοσφαίρα.

Σοβαρά τώρα... η αίσθηση στο άνοιγμα μαζί της με σκοπό να πάτε πάνω από 200 χιλιόμετρα την ώρα, είναι αρκετά κοντά στα σημερινά σούπερ σπορτ , και με μερικά καλούδια που της έχω φορέσει μετά το γάμο, μπορώ να μένω δίπλα ακόμα και με GSXR 1000 της ίδιας ημερομηνίας κατασκευής, τουλάχιστον για τις 3 πρώτες ταχύτητες των σασμάν μας. Ακόμα και όταν ο πωρωμένος σπορτίφ φίλος βάλει το κεφάλι του πίσω από το σύγχρονο ζελατινάκι του, και κρυφτεί στα νεωτεριστικά φαίρινκ του ενώ απομακρύνεται σιγά σιγά, δεν μπορεί να εξαφανιστεί από το δικό σου πλάνο.
 Πάντα, ή σχεδόν πάντα το cb ξαφνιάζει ευχάριστα όσα παιδιά μου ζητούν να ανοίξουμε λίγο παρέα, έτσι για το χάζι.
Όσο για τα χαζούλια 4τροχα αυτοκίνητα των ημερών μας, είναι τσεκαρισμένο από μένα τον ίδιο πως δεν έχουν καμιά τύχη, όσα και να έχουν σκάσει οι ματσό ιδιοκτήτες τους για αγορά και βελτιώσεις.  Εσύ παιδί μου, έχεις μια 5η μέσα και ανοιγοκλείνεις γκάζι δίπλα του, κάνεις πως τον περιμένεις… ο αυτοκινητάτος, αλλάζει με μένος ταχύτητες μέσα στο αγωνιάρικο κουτί του και ιδρώνει κάτω από το καπελάκι με το λόγκο της αγαπημένης φίρμας του όσο βλέπει το 13 να ταξιδεύει χαλαρά δίπλα του χωρίς καν να πιέζεται. Αφού τον αφήσεις να το σπάσει καλά, προσεκτικά γιατί ο αέρας είναι πολύς εκεί πάνω στα πολλά χιλιόμετρα, τον ρωτάς αν αυτό είναι όλο.
 -Τέρμα?  Έκανα νεύμα με νόημα σε πολλούς. Πριν προλάβει να ντραπεί πολύ, άνοιγα τέρμα και πετούσα την τελευταία σχέση στο κιβώτιο μου… χανόμουν όσο ήθελα και ξανάπαιζα μαζί του όταν βαριόμουν τις ευθείες και την μοναξιά εκείνων που καβαλούν βαριά μοτό, μα οι ίδιοι είναι ελαφράς ταξιαρχίας να με πω.
 Ούτε να φανταστώ δεν θέλω τι ερωτήσεις κρίσεως δέχονται οι κάτοχοι Πόρσε, Φερράρι και άλλων πανάκριβων ρόντστερ μοντέλων από ΄΄τις δικές τους΄΄ (που κάθονται βαμμένες όσο ποιο κοντά γίνεται στον οδηγό το δικό τους), κι έχουν συνηθίσει να κερδίζουν σχεδόν πάντα τη θέση τους στην τέρμα αριστερή λωρίδα της τραγικής παραδέχομαι εθνικής μας.
Μετά τα 250 χιλιόμετρα την ώρα, αναγκαστικά κρύβεσαι πίσω από τα αρχέγονα σε λουκ ρολόγια της και προσπαθείς να μείνεις πάνω στην σέλα.
Δεν μπορείς να μείνεις πολύ σε αυτές τις ταχύτητες όχι γιατί το cb κάνει κουνήματα, κάθε άλλο, όσο ανεβαίνει ο δείκτης των χιλιομέτρων τόσο περισσότερο την νιώθεις βιδωμένη κάτω, φοβερή σταθερότητα και αυστηρά καθαρές πληροφορίες έρχονται στα χέρια μου σε κάθε αλλαγή πλεύσης στα πολλά.
Το πάρτι σταματάει γρήγορα, απλώς και μόνο γιατί βαριέσαι να κάνεις γυμναστική στο σβέρκο σου σε όλο το ταξίδι, έτσι πέφτεις στα απολαυστικά και λόγω ροπής 140-160 χιλιόμετρα ανά ώρα και ταξιδεύεις χωρίς να πολυβιάζεσαι να φτάσεις, έχοντας αφήσει θες δεν θες το τριπάκι του χρονόμετρου στην πρώτη στάση για ανεφοδιασμό. Αξίζει να αναφερθώ στο ζευγάρι της πίσω ανάρτησης showa που μπορεί να μοιάζει ‘ρετρό’ αλλά με την συμπεριφορά του κάνει άλλα πολύ ακριβότερα σετ αναρτήσεων με 10 χρόνια και βάλε διαφορά σε σχεδιαστική αντίληψη, να ντρέπονται.
 Όσο είναι βιδωμένα σωστά και έχουν τα λάδια τους και τις τσιμούχες τους υγιείς, κάνουν την δουλειά τους κάτι παραπάνω από θαυμάσια, χωρίς ακόμα και στα σήμερα που γράφω, μετά από αρκετές ώρες πάνω τους, να έχω βιώσει ούτε μία φορά την τρομακτική αίσθηση του ‘’ highsiding’’ σε εξέλιξη, και παρά το τραχύ τους χαρακτήρα σε κοινές λακκούβες πόλεων,σαν στα αλήθεια τις χρειαστείς για να σώσουν την κατάσταση,  εκείνες τρέχουν πιο γρήγορα κι από νέο ΝΕΟΫΟΡΚΕΖΟ πυροσβέστη στο παραλίγο κακό, προλαβαίνοντάς το πριν συμβεί.
 Η οπτική γωνία που παίρνεις ανεβάζοντας απότομα χιλιόμετρα πάνω της, μοιάζει πολλή με εκείνη των σούπερ σπορτ κατασκευών.
Με το αίσθημα ‘’παναγία μου σώσε με ‘’στα στήθια, και τον δρόμο να στενεύει γρήγορα εμπρός σου (κι αυτό είναι σοβαρό συν, αν σκεφτείς ότι εσύ δεν βρίσκεσαι χωμένος πίσω από τίποτε στενάχωρα clip on για να το δεις) κάθεσαι αναπαυτικά στην σελάρα σου και έχεις πιάσει πολύ γερά την καρατιμονάρα του 13 στις χούφτες σου, καβαλώντας τελικά ένα πραγματικά φοβερά διασκεδαστικό από πολλές πλευρές μηχανάκι. 

Συνεχίζεται...

Σαν παραμύθι (συνέχεια Νο 2)

Τις πρώτες μέρες μαζί της, σου φαίνονται όλα τεράστια, ιδιαίτερα αν έρχεσαι από μινιμαλιστικές σχολές μοτοσυκλέτας κι έχεις συνηθίσει στη θεωρία ότι όσο ποιο ελαφρύ, τόσο πιο γρήγορο. Τα χειριστήρια είναι τυπικά honda ενώ η θέση οδήγησης σε βάζει να κάθεσαι μέσα στην μηχανή
κι όχι από πάνω και σχετικά μπροστά σαν τα σημερινά σούπερ σπορτ. Πάντως είναι μια ξεχωριστή μοτοσυκλέτα, το CB κάνει ότι μπορεί για να νιώθεις φιλικότητα μαζί του, δεν θα σε πετάξει ποτέ κάτω χωρίς εμφανή λόγο.

Το γνωστό έμφυτο γνώρισμα των μοτοσυκλετών της κόκκινης εταιρίας, δηλαδή η αίσθηση ότι την ξέρεις καιρό και πως την έχεις κάπου ξανακαβαλήσει, είναι παρών, σε κάνει γρήγορα να κτίζεις εμπιστοσύνη αλλά και θάρρος.
Το δεύτερο, το χρειάζεσαι για να ανοίξεις τέρμα το γκάζι τις πρώτες φορές κι έτσι να δεις με τα μάτια σου κι εσύ τι στο καλό συμβαίνει σαν βάζεις νέφτι στα πισινά μιας αγριεμένης δίτροχης μάγισσας.

Οι πρώτες εβδομάδες κυλούν με το αίσθημα της φοβερής τύχης να σε λούζει συνεχώς, νιώθεις σαν τον Γκαστόνε στα παιδικά του ΝΤΙΣΝΕΪ, θα πας και για δουλειά δεν λέω... θα τα φας και τα καυγαδάκια σου με την κυρά σου, ίσως να κάτσουν και 5 αναποδιές μαζεμένες. Μα τα κλειδιά που κρατάς, η κρυψώνα που ξέρεις εσύ το δρόμο της, και το θεριό το κακό για όλους τους άλλους εκτός από την πάρτη σου, σε κάνουν να αναθεωρείς κάθε φορά που η μπάλα αρχίζει να σε βάζει από κάτω. Την πρώτη αυτή περίοδο μαζί της έχει την αίσθηση πως όλα σου έχουν ξαφνικά χαριστεί, το μόνο που δεν πρέπει να ξεχάσεις ποτέ, είναι τα λόγια του φύλακα πριν πρωτομπλέξεις με δαύτη.
 
''Φίλε προχώρα, μα δεν υπάρχει εύκολη έξοδος διαφυγής.''
Το τραγούδησε και ο Robert Tepper κάποτε: No Easy Way Out.

ΕΞΗΜΕΡΩΣΗΣ – ΒΟΛΤΕΣ 
Κάθε βόλτα έχει το δικό της ξεχωριστό μικρό ή μεγάλο happening, ενώ σε καμία περίπτωση δεν σου έρχεται κατά νου ότι έδωσες τσάμπα τον οβολό σου για εκείνη. Οι μέρες περνούν κι ενώ παίρνεις χαρές πολλές, γεμίζεις παράλληλα και δύναμη για να δουλεύεις και να πληρώνεις τις δόσεις στην τράπεζα.
Τίμια μοτοσυκλέτα το ‘13’, ότι σκατά ονειρευόσουν πριν της πεις πάμε να φύγουμε μαζί, στο δίνει, κι ακόμα λίγα παραπάνω.

Ένα άλλο που πρέπει να αρχίζεις να συνηθίζεις παρέα της, είναι οι μικροσυνεντεύξεις που πρέπει να δίνεις σχεδόν καθημερινά σαν καβαλάς για βόλτες. Η μοτοσυκλέτα μαγνητίζει τα βλέμματα όχι μόνο των ψαγμένων εκ των έσω μηχανόβιων αλλά κι άλλων απλών πολιτών.
Ο καθένας τους έχει την δικιά του γλυκιά η άλλες φορές χαζούλα ερώτηση να κάνει, κι εσύ μέσα στην ευγένεια που σου βγάζει το επικό συναίσθημα του ιππότη της Ιαπωνικής σχολής, ανοίγεις κάθε λίγο τη ζελατίνα από το κράνος και απαντάς…
 
Συχνότερες ερωτήσεις…
 
‘’φίλε είναι το παλιό bold ore, ή βγαίνει ακόμα? ‘’

‘’ πόσα κυβικά γράφει στα καπάκια αδερφέ? βλέπω καλά?

‘’ για όνομα του θεού, δουλεύουν τα τύμπανα στα αυτιά σου μεγάλε? ‘’

‘’ χρεώθηκες πολλά αδερφέ για τέτοιο όνειρο? ‘’
 
κι άλλες πολλές ακόμα που δεν μένουν στην μνήμη σου.
Τσεκάρεις πολλές φορές τους πιτσιρικάδες να χαλβαδιάζουν με τις ώρες από μικρή απόσταση και να λένε τα δικά τους.  Πιάνεις στα πράσα  40αρηδες και 50αρηδες να κοιτούν το μοτέρ και τα όργανα κι έπειτα να στρίβουν τσιγάρο, έχουν περισσότερο πλάκα από τους νέους γιατί μετά παίρνουν εκείνη την έκφραση ''μπορεί να τα παράτησα εγώ, αλλά όχι όλοι μας.''  Ξεφυσούν στον ουρανό, κρατάνε την αναμμένη γόπα στα χείλη τους κι επιστρέφουν στην αγαπημένη φαμίλια τους, αγκαλιάζουν αλλιώς τα παιδιά εκείνο το βράδυ, είδαν ξανά μέσα από το CB τον εαυτό τους με μακρύ μαλλί και χαλαρές φαβορίτες, νιώθουν πως τα δικά τους '' γρήγορα'' χρόνια άφησαν καλή κληρονομιά και πως οι μικρότεροι που τώρα μεγάλωσαν, τους είχαν κονκάρδα στης καρδιάς το ταμπλό και ήρωες στα μάτια τους . Αν σου αρέσει να χαρίζεις χαμόγελα και θετικό συναίσθημα σε ένα μεγάλο κομμάτι του μοτοσυκλετιστικού κόσμου ανά την υφήλιο, να ξέρεις ότι με αυτά τα τέρατα το έχεις το κόλπο στο τσεπάκι σου και το εισπράτεις ξανά και ξανά, όσες φορές αποφασίσεις εσύ να πας στο μπουντρούμι να πεις τα μαγικά λόγια και να δείξεις πως κρατάς το σωστό κλειδί.
Το τέρας αυτό είναι κακό, δεν λέω...
Μα έχει τα κουμπιά του, κι έτσι το γρύλισμα κάθε φορά που το ξυπνάς και πας κοντά για να φύγετε έχει ένα τόνο χαμόγελου.
Μαρτυρά πως η ψυχή του δεν είναι δαιμονική κι έχει ξανάρθει για διακοπές αυτή τη φορά στην γη.
 
Στις τσάρκες σου μπορεί να ακούς συχνά ατάκες από τον Πάνο Μιχαλόπουλο και τους άλλους μέσα στο κράνος σου, ή γίνεται να ακούς τον «Μπίλια» από το''Ρόδα τσάντα και κοπάνα''  να σου αραδιάζει ένα σωρό σχόλια καθώς κινήσε νωχελικά με μια παραπάνω από ότι πρέπει στο σασμάν, και το βαρύ μπάσσο της εξάτμισης να πλημμυρίζει τον γύρω χώρο.
Μη φοβηθείς αν σου συμβεί! Κι εγώ το παθαίνω και άλλα παιδιά το ίδιο... η αναβίωση της αληθινής 2τροχης ιστορίας κάπου μέσα στα εγκεφαλικά μας σοκάκια, είναι και αυτή μία από τα κρυφά χαρτιά του CB. Το έκανε τόσο επιτυχημένα πολλά έτη, και συνεχίζει ακάθεκτο. 

Ρομάντζα ρε... ακόμα και τα αλάνια έχουν μερίδα σε αυτό, και δεν ντρέπονται να το χαρούν σε κάθε ευκαιρία.

Σαν παραμύθι (συνέχεια... Νο 1)

Έτσι κι έγινε... με πήγε εκεί που την έκρυβε, τσέκαρε αν κοιμάται κανείς στο σπίτι, και πάτησε το κουμπί της μίζας.Το μπάσσο στον ήχο της είναι φανταστικό και το συγκρίνω μονάχα με μηχανές που δεν υπάρχουν πια. Αν κάνεις σωστή επιλογή after market εξάτμισης, η μελωδία που παίζει αυτή η ασπροκόκκινη μηχανή του χρόνου, είναι από μόνη της ένας λόγος ώστε να είστε μαζί.
Θαυμάσιο Ιαπωνικό κελάηδισμα που σαν είναι καινούργιο και καλοκουρδισμένο, σε κάνει να πιστεύεις πως τα έχασαν πια στο νησί εκείνο. Δεν έβαλαν κινητά μέρη στο μοτέρ, δεν ανοίγουν βαλβίδες και δεν τρέχουν έμβολα στο είναι της. Η λειτουργία λοιπόν ενός εργοστασίου παραγωγής ίππων 1300 κυβικών με τόσο αρμονικό τρόπο, σου δείχνει από την αρχή ότι οι βάσεις για μια σχέση τύπου ''σε παντρεύτηκα ΡΙΜΑΔΑ'' είναι εκεί , φυσικά παράλληλα με την γνωστή ποιότητα και τα αυστηρά ιαπωνικά στάνταρτ στην κατασκευή δικύκλων.
Τσεκάροντας τα χιλιόμετρα, βρίσκω 8 χιλιάδες στο κοντέρ της ενώ παράλληλα τα μπιμπίκια της καινουργίλας από τα εργοστασιακά λάστιχα έδειχναν ότι το CB αυτό ''δεν τα έβρισκε καλά'' με το πρώτο αφεντικό του, κι έτσι μαζί του λίγο έπαιξε .
Την ζητάω μια βόλτα και γνωρίζω ένα υπέροχο συναίσθημα ποιότητας κύλισης, αντάξιο του ονόματος και του λαϊκού θρύλου της σειράς αυτής. Τα cb είναι ακόμα εδώ, έλεγα... και συνεχίζουν να κρατούν μία από τις πρώτες θέσεις σαν ψάξει κανείς να βρει τα περισσότερο αγαπητά δίκυκλα στον πλανήτη μας.
Φιλοξένησαν στην σέλα τους από αναβάτες παγκοσμίου κλάσης στις αγωνιστικές εκδόσεις του στο παρελθόν, ως και ερωτοχτυπημένα ζευγαράκια που έφευγαν ταξίδι με λιγοστά χρήματα ξέροντας καλά ότι η μηχανή τουλάχιστον δεν θα σταματούσε να δουλεύει.
Η αξιοπιστία είναι στο χαρακτήρα της και δεν χρειάζεται να το αποδείξει στο σήμερα, η HONDA γνωρίζει καλά τη συνταγή για ένα πετυχημένο ακριβό μηχάνημα σαν κι αυτό, κι έτσι όσο ακόμα βγαίνουν CB, αρκετοί από εμάς μπορούν να γελάνε χωρίς λόγο τις νύχτες.

Ανοίγω μονάχα μια ''δευτέρα'' όχι τέρμα, έτσι ώστε να δω ότι μπορεί να χορέψει, και πως το κράτησαν αυτό το χαρακτηριστικό, δηλαδή την ευκολία που το συγκεκριμένο μοντέλο διπλώνει σε μπάντες όταν του πεις εσύ, ενώ δεν χρειάζονται συνεχώς οι στροφές του μοτέρ να είναι στα κόκκινα για να φας λίγο από το πίσω ελαστικό. Τα λάστιχα που είχε η μοτοσυκλέτα από την κούτα της είναι μέτρια κι έτσι ένα ζευγάρι καλά σπορτ από δαύτα, είναι απαραίτητα. Έτσι έχεις περισσότερες πιθανότητες να τα βρεις τελικά με το τέρας, που κρατούσε πολλά μυστικά, μα στην πρώτη μας βόλτα έδειξε πως αν το σέβεσαι, δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να το φοβάσαι.
Στα ελαστικά πρέπει να προσέξεις πολύ, ο δείκτης βάρους να ταιριάζει με εκείνη, αλλιώς μπορεί να γίνει επικίνδυνη και δεν θα φταίει η μοτοσυκλέτα -που είναι ευτραφής- αν παραμορφώσει το λάστιχο που κατασκευάστηκε για ντελικάτα ελαφρά hyper sport μοτος.
Από την άλλη έτσι ήταν πάντα τα τέρατα... μεγάλα και βαριά, και τους καιρούς που ζούσαν στ΄αλήθεια, αναγκαζόσουν να παλέψεις πολύ σαν ήθελες ο κύριος ο δικός τους να γίνεις. 
Στο πρώτο μποτιλιάρισμα σε κίνηση μαζί της, αρχίζω τις μανούβρες. Καταλαβαίνεις αμέσως πως είναι σχεδιασμένη να κρύβει τα παραπάνω κιλά, καλοζυγισμένο μοντέλο με το κέντρο βάρους χαμηλά. Δύναμη για να κάνεις τα καφριλίκια σου αρκετή, και διαθέσιμη από τις χαμηλές στροφές. Η πρόσφυση λόγω περισσεύματος ροπής στον πίσω τροχό της, χάνεται πανεύκολα αν γίνεις νευρικός με το γκριπ του γκαζιού.
Οι αναρτήσεις του σε αυτό το ολιγόλεπτο πρώτο φλερτ μας, φαίνονται κάπως σκληρές σε αίσθηση, σίγουρα πολύ παραπάνω σπορτ από όσο φανταζόμουν πριν έρθω σε επαφή. Παραδέχομαι όμως ότι αργότερα, σαν άρχισαν τα ταξίδια τα γρήγορα, μόλις γνωριστήκαμε και ζητήσαμε λίγο παραπάνω αδρεναλίνη, η μοτοσυκλέτα ανταποκρινόταν άψογα κι έμπαινε με χαρά στο τριπάκι ''χώστα μωρή άρρωστη''. Αίσθηση μου έκαναν και τα καντράν της που είναι μεν ρετρό αλλά έχουν ενδείξεις του σήμερα. Το μικρό τεστ πριν την αγορά τελειώνει και την επιστρέφω στο γκαράζ της. Γυρίζω σπίτι, το σκέφτομαι για 2-3 μέρες κι έπειτα ξαναεμφανίζομαι αποφασισμένος και την αγοράζω. Αυτό ήταν... κάτι σαν το πρώτο σου παιδί ένα πράγμα... από την στιγμή που θα εμφανιστεί στη ζωή σου, τίποτε δεν μπορεί να είναι όπως παλιά.

Κάπως έτσι το προσωπικό παραμύθι με τον άγριο μυθικό γίγαντα στην αυλή μου ξεκινά.

Σαν παραμύθι.

Εισαγωγή:


Κάρυστος 2011.
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που τα αισθήματά τους και προ πάντων το μυαλό τους έχει μείνει κάπου στα ΄80s. Επειδή το θέλουν, επειδή οι δυνατότερες αναμνήσεις τους είναι γραμμένες σε χαρτί... και με μολύβι. Έναν τέτοιο άνθρωπο μου έστειλε η μοίρα να γνωρίσω μέσα από το διαδίκτυο.
Πέρασαν κοντά 3 χρόνια από την πρώτη φορά που διάβασα κείμενό του, και κάτι μου έλεγε πως η γραφή εφευρέθηκε από κάτι τέτοιους, για κάτι τέτοιους.
Γλάρο τον φωνάζουν οι διαδικτυακοί φίλοι του, Σταμάτη κάποιοι άλλοι.
Όλη του η ζωή, είναι στρόφαλοι, βαλβίδες και διάκενα, καρμπιρατέρ, και φυσικά τα απαραίτητα εργαλεία, για να μπορεί να την φτιάχνει στα μέτρα του και όπως την θέλει.
Πάμε όμως να διαβάσουμε ένα από τα πολλά παραμύθια που έχει γράψει, και που είναι όλα για ΄΄μεγάλα παιδιά΄΄.

Εισαγωγή παραμυθιού:
Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια μαζί του .
Πως να βιώνει ένας κλασσικός 250αρης αναβάτης? Ένα πουπουλένιο λεπίδι οδηγός βρε παιδί? Από τα δικά μου χέρια , και ψυχή και νου, ένα κλασσικό μοίρασμα γλάρου, μια φευγαλέα ματιά στα μαύρα κατάστιχα του ημερολογίου ενός τύπου, από αυτούς που φοράνε μαύρα, μα αγωνίζονται λυσσασμένα και κρατάνε τα μέσα τους και τα μπέσα τους άσπρα .


Η ζωή με ένα 13 , δεν είναι τυχερή ούτε άτυχη . Δίνεις και παίρνεις .
Έχεις στα κλειδιά τα αφημένα πάνω στο τραπέζι πολύ χαρά  μαζεμένη, και σαν τα πάρεις και κατέβεις εκεί που κοιμάται το τέρας ... ξέρεις... ξέρεις καλά πως θα παλέψεις πάλι , μα στο τέλος σαν γυρίσεις πίσω , δεν υπάρχει καμιά διαγαλαξιακή δύναμη, κανένας πανάρχαιος τερατώδης δαίμονας που να μπορεί να σου σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη.
Ένας από τους κύριους λόγους της αγοράς μιας τέτοιας , είναι ότι παίρνεις στο ίδιο πακέτο και τα παραμύθια που χάζευες μικρό παιδί, το κάνεις δικό σου τραβώντας το προσωπικό σου κουπί ρε αδερφέ, δεν λέω. Χρεώνεσαι, τρέχεις, δουλεύεις να πληρώσεις τα σίδερα από την Ιαπωνία που τόσο τα ήθελες... μα παραδέχομαι …με όλα τα γυμνά ‘ρετρό ‘ μοτό... με αυτούς τους ευγενείς δεινόσαυρους των ημερών μας... ξανανιώθεις σκιρτήματα εφήβου, έρχονται πίσω πολλοί από τους αγαπημένους σου ήρωες . Όχι μόνο οι γνωστοί πρωταθλητές του τότε, μα και οι άλλοι που μεγαλύτεροι σε πρόσεχαν μέσα στα ουφάδικα . Ήταν οι γνωστοί μηχανόβιοι της όποιας γειτονιάς ήσουν μέρος της . Είναι τα ίδια χαμογελαστά πρόσωπα , οι πρώτες σου βόλτες στο πίσω μέρος μιας μηχανής που δεν είχε καν σέλα..
Είναι ένα συνονθύλευμα 70’s και 80’s μαζί με πολύ ρομάντζο ενώ ευτυχώς η σημερινή τεχνολογία σε απαλλάσσει από τα κακώς κείμενα που εμφάνιζαν στον χαρακτήρα τους τα ίδια, τις πρώτες χρονιές της εμφάνισής τους .
Έτσι λοιπόν σαν διψασμένος τυχερός απόγονος, όλων εκείνων που οδήγησαν πριν από εμάς , για εμάς, και σιγά σιγά ραφινάρισαν το θρυλικό Honda cb, πίνω το γλυκό κρασί του απόλυτου περισσεύματος σε ροπή, ρουφώ τα γκάζια από τις χαμηλές και διπλώνω γλυκά σχεδόν με όλες τις ταχύτητες του σασμάν μου .
Δύο όμορφα χρόνια, σαν να ήταν γνωστά και αγαπημένα από πάντα, 28 μήνες παρέα με μοτοσυκλέτα που έχει μορφή τόσο κοντινή στον ορισμό της λέξης, που γίνεται και γιαγιά στο Νεπάλ να αναγνωρίσει τι σκατά είναι αυτό που περνάει και χάνεται μπρος της.

Έτσι ξεκινώντας να γράψω, ότι χαλάλι όλα τα σκυψίματα και το αγωνιώδες κρύψιμο πίσω από τα στρογγυλά της όργανα μετά τα 200 k/h .
Χαλάλι οι πόνοι στο σβέρκο μετά από ταξιδάκια. Χαλάλι όλα τα δύσκολα που παίρνεις μαζί σαν διαλέγεις το θεριό για 2τροχο.
Είναι εκείνο το συναίσθημα κύριοι...είναι εκείνη η εικόνα που δεν έχουν ακόμα βρεθεί λέξεις για να την πει κανείς, όταν τελικά παρθεί η απόφαση, πως απόψε τα τελειώσαμε όλα τα δήθεν και θα την βγούμε την βόλτα μας.
Αυτά τα ελάχιστα λεπτά που την κοιτάς να ζεσταίνεται στο διπλό της σταντ με το κλασσικό φαναράκι να ανάβει ζωντανά, η μυρωδιά από το σίδερο και τα σπλάχνα της που ζεσταίνονται.
ΑΥΤΟ αν είσαι από τα παιδιά που το παθαίνουν... είναι ανεκτίμητο κι εσύ τυχερός που στις δικές μας μέρες, έχεις την ευκαιρία να το γευτείς ξανά.


Πρώτη επαφή - Συμπεριφορά.
Την γνώρισα κατά τύχη... έτσι έγινε... στ΄αλήθεια. Έτρωγα τις μάντρες και τους εμπόρους καιρό.
Είχα αποφασίσει… ή καλύτερα έτσι νόμιζα... CBR 600 έκανα κέφι και ζαχάρωνα τότε... καινούργιο το ήθελα ... τα φράγκα μου κάθε μήνα ζύγιζα, στις τράπεζες ετοιμαζόμουν να αφεθώ, και το κρίμα,
το νούμερο το μεγάλο το τελικό να πάρω στις πλάτες μου. Με την δουλειά και τις οικονομίες ήμουν πια κοντά στο να τραβήξω ακόμα μια από το ράφι, να την κάνω δικιά μου, και βλέπουμε. Ας μη  ξεχνάμε... μοτοσυκλέτες είναι. 
Ακόμα κι αν έχεις διαβάσει ξεκάθαρα τα βιβλία της, ακόμα κι αν έχεις μάθει απ έξω τι γράφεται και λέγεται για δαύτη, κι είσαι σίγουρος πως σου ταίριαξε και πάει, η παράμετρος να την πας την πρώτη βόλτα κι έπειτα να βάλεις ''Πωλείται'' πάνω στα καινούργια πλαστικά, είναι ακόμα παρών.
Γιατί δόξα τον Θεό ακόμα και οι σημερινές, κρύβουν εκπλήξεις κι έχουν τον χαρακτήρα τους.
 
Είναι αλήθεια πως γνώριζα ότι με το 600 θα έπαιρνα ακριβώς αυτά που περίμενα .. υστερικές αλλαγές στα κόκκινα, κυνήγι με τις ταχύτητες, προπονήσεις και αρκετά μεγάλη δόση απόλαυσης, αφού γρήγορα θα το μάθαινα κι έτσι θα παίζαμε πια μαζί στο όριο μας. Μα εκείνος ο φίλος ο Γιάννης πριν... παρατρίχα καλύτερα... πριν μπω στο κλαμπ των τρελαμένων super sport, μου είπε
‘’ρε αγόρι μου, έχω μια Honda δικιά μου, και είναι κυρία με τα όλα της. Θες να την δεις πριν πάρεις τελικά την απόφασή σου? ‘’ 

Συνεχίζεται...