Εισαγωγή:
Κάρυστος 2011.
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που τα αισθήματά τους και προ πάντων το μυαλό τους έχει μείνει κάπου στα ΄80s. Επειδή το θέλουν, επειδή οι δυνατότερες αναμνήσεις τους είναι γραμμένες σε χαρτί... και με μολύβι. Έναν τέτοιο άνθρωπο μου έστειλε η μοίρα να γνωρίσω μέσα από το διαδίκτυο.
Πέρασαν κοντά 3 χρόνια από την πρώτη φορά που διάβασα κείμενό του, και κάτι μου έλεγε πως η γραφή εφευρέθηκε από κάτι τέτοιους, για κάτι τέτοιους.
Γλάρο τον φωνάζουν οι διαδικτυακοί φίλοι του, Σταμάτη κάποιοι άλλοι.
Όλη του η ζωή, είναι στρόφαλοι, βαλβίδες και διάκενα, καρμπιρατέρ, και φυσικά τα απαραίτητα εργαλεία, για να μπορεί να την φτιάχνει στα μέτρα του και όπως την θέλει.
Πάμε όμως να διαβάσουμε ένα από τα πολλά παραμύθια που έχει γράψει, και που είναι όλα για ΄΄μεγάλα παιδιά΄΄.
Εισαγωγή παραμυθιού:
Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια μαζί του .
Πως να βιώνει ένας κλασσικός 250αρης αναβάτης? Ένα πουπουλένιο λεπίδι οδηγός βρε παιδί? Από τα δικά μου χέρια , και ψυχή και νου, ένα κλασσικό μοίρασμα γλάρου, μια φευγαλέα ματιά στα μαύρα κατάστιχα του ημερολογίου ενός τύπου, από αυτούς που φοράνε μαύρα, μα αγωνίζονται λυσσασμένα και κρατάνε τα μέσα τους και τα μπέσα τους άσπρα .
Η ζωή με ένα 13 , δεν είναι τυχερή ούτε άτυχη . Δίνεις και παίρνεις .
Έχεις στα κλειδιά τα αφημένα πάνω στο τραπέζι πολύ χαρά μαζεμένη, και σαν τα πάρεις και κατέβεις εκεί που κοιμάται το τέρας ... ξέρεις... ξέρεις καλά πως θα παλέψεις πάλι , μα στο τέλος σαν γυρίσεις πίσω , δεν υπάρχει καμιά διαγαλαξιακή δύναμη, κανένας πανάρχαιος τερατώδης δαίμονας που να μπορεί να σου σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη.
Ένας από τους κύριους λόγους της αγοράς μιας τέτοιας , είναι ότι παίρνεις στο ίδιο πακέτο και τα παραμύθια που χάζευες μικρό παιδί, το κάνεις δικό σου τραβώντας το προσωπικό σου κουπί ρε αδερφέ, δεν λέω. Χρεώνεσαι, τρέχεις, δουλεύεις να πληρώσεις τα σίδερα από την Ιαπωνία που τόσο τα ήθελες... μα παραδέχομαι …με όλα τα γυμνά ‘ρετρό ‘ μοτό... με αυτούς τους ευγενείς δεινόσαυρους των ημερών μας... ξανανιώθεις σκιρτήματα εφήβου, έρχονται πίσω πολλοί από τους αγαπημένους σου ήρωες . Όχι μόνο οι γνωστοί πρωταθλητές του τότε, μα και οι άλλοι που μεγαλύτεροι σε πρόσεχαν μέσα στα ουφάδικα . Ήταν οι γνωστοί μηχανόβιοι της όποιας γειτονιάς ήσουν μέρος της . Είναι τα ίδια χαμογελαστά πρόσωπα , οι πρώτες σου βόλτες στο πίσω μέρος μιας μηχανής που δεν είχε καν σέλα..
Είναι ένα συνονθύλευμα 70’s και 80’s μαζί με πολύ ρομάντζο ενώ ευτυχώς η σημερινή τεχνολογία σε απαλλάσσει από τα κακώς κείμενα που εμφάνιζαν στον χαρακτήρα τους τα ίδια, τις πρώτες χρονιές της εμφάνισής τους .
Έτσι λοιπόν σαν διψασμένος τυχερός απόγονος, όλων εκείνων που οδήγησαν πριν από εμάς , για εμάς, και σιγά σιγά ραφινάρισαν το θρυλικό Honda cb, πίνω το γλυκό κρασί του απόλυτου περισσεύματος σε ροπή, ρουφώ τα γκάζια από τις χαμηλές και διπλώνω γλυκά σχεδόν με όλες τις ταχύτητες του σασμάν μου .
Δύο όμορφα χρόνια, σαν να ήταν γνωστά και αγαπημένα από πάντα, 28 μήνες παρέα με μοτοσυκλέτα που έχει μορφή τόσο κοντινή στον ορισμό της λέξης, που γίνεται και γιαγιά στο Νεπάλ να αναγνωρίσει τι σκατά είναι αυτό που περνάει και χάνεται μπρος της.
Έτσι ξεκινώντας να γράψω, ότι χαλάλι όλα τα σκυψίματα και το αγωνιώδες κρύψιμο πίσω από τα στρογγυλά της όργανα μετά τα 200 k/h .
Χαλάλι οι πόνοι στο σβέρκο μετά από ταξιδάκια. Χαλάλι όλα τα δύσκολα που παίρνεις μαζί σαν διαλέγεις το θεριό για 2τροχο.
Είναι εκείνο το συναίσθημα κύριοι...είναι εκείνη η εικόνα που δεν έχουν ακόμα βρεθεί λέξεις για να την πει κανείς, όταν τελικά παρθεί η απόφαση, πως απόψε τα τελειώσαμε όλα τα δήθεν και θα την βγούμε την βόλτα μας.
Αυτά τα ελάχιστα λεπτά που την κοιτάς να ζεσταίνεται στο διπλό της σταντ με το κλασσικό φαναράκι να ανάβει ζωντανά, η μυρωδιά από το σίδερο και τα σπλάχνα της που ζεσταίνονται.
ΑΥΤΟ αν είσαι από τα παιδιά που το παθαίνουν... είναι ανεκτίμητο κι εσύ τυχερός που στις δικές μας μέρες, έχεις την ευκαιρία να το γευτείς ξανά.
Πρώτη επαφή - Συμπεριφορά.
Την γνώρισα κατά τύχη... έτσι έγινε... στ΄αλήθεια. Έτρωγα τις μάντρες και τους εμπόρους καιρό.
Είχα αποφασίσει… ή καλύτερα έτσι νόμιζα... CBR 600 έκανα κέφι και ζαχάρωνα τότε... καινούργιο το ήθελα ... τα φράγκα μου κάθε μήνα ζύγιζα, στις τράπεζες ετοιμαζόμουν να αφεθώ, και το κρίμα,
το νούμερο το μεγάλο το τελικό να πάρω στις πλάτες μου. Με την δουλειά και τις οικονομίες ήμουν πια κοντά στο να τραβήξω ακόμα μια από το ράφι, να την κάνω δικιά μου, και βλέπουμε. Ας μη ξεχνάμε... μοτοσυκλέτες είναι.
Ακόμα κι αν έχεις διαβάσει ξεκάθαρα τα βιβλία της, ακόμα κι αν έχεις μάθει απ έξω τι γράφεται και λέγεται για δαύτη, κι είσαι σίγουρος πως σου ταίριαξε και πάει, η παράμετρος να την πας την πρώτη βόλτα κι έπειτα να βάλεις ''Πωλείται'' πάνω στα καινούργια πλαστικά, είναι ακόμα παρών.
Γιατί δόξα τον Θεό ακόμα και οι σημερινές, κρύβουν εκπλήξεις κι έχουν τον χαρακτήρα τους.
Είναι αλήθεια πως γνώριζα ότι με το 600 θα έπαιρνα ακριβώς αυτά που περίμενα .. υστερικές αλλαγές στα κόκκινα, κυνήγι με τις ταχύτητες, προπονήσεις και αρκετά μεγάλη δόση απόλαυσης, αφού γρήγορα θα το μάθαινα κι έτσι θα παίζαμε πια μαζί στο όριο μας. Μα εκείνος ο φίλος ο Γιάννης πριν... παρατρίχα καλύτερα... πριν μπω στο κλαμπ των τρελαμένων super sport, μου είπε
‘’ρε αγόρι μου, έχω μια Honda δικιά μου, και είναι κυρία με τα όλα της. Θες να την δεις πριν πάρεις τελικά την απόφασή σου? ‘’
Συνεχίζεται...
Κάρυστος 2011.
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που τα αισθήματά τους και προ πάντων το μυαλό τους έχει μείνει κάπου στα ΄80s. Επειδή το θέλουν, επειδή οι δυνατότερες αναμνήσεις τους είναι γραμμένες σε χαρτί... και με μολύβι. Έναν τέτοιο άνθρωπο μου έστειλε η μοίρα να γνωρίσω μέσα από το διαδίκτυο.
Πέρασαν κοντά 3 χρόνια από την πρώτη φορά που διάβασα κείμενό του, και κάτι μου έλεγε πως η γραφή εφευρέθηκε από κάτι τέτοιους, για κάτι τέτοιους.
Γλάρο τον φωνάζουν οι διαδικτυακοί φίλοι του, Σταμάτη κάποιοι άλλοι.
Όλη του η ζωή, είναι στρόφαλοι, βαλβίδες και διάκενα, καρμπιρατέρ, και φυσικά τα απαραίτητα εργαλεία, για να μπορεί να την φτιάχνει στα μέτρα του και όπως την θέλει.
Πάμε όμως να διαβάσουμε ένα από τα πολλά παραμύθια που έχει γράψει, και που είναι όλα για ΄΄μεγάλα παιδιά΄΄.
Εισαγωγή παραμυθιού:
Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια μαζί του .
Πως να βιώνει ένας κλασσικός 250αρης αναβάτης? Ένα πουπουλένιο λεπίδι οδηγός βρε παιδί? Από τα δικά μου χέρια , και ψυχή και νου, ένα κλασσικό μοίρασμα γλάρου, μια φευγαλέα ματιά στα μαύρα κατάστιχα του ημερολογίου ενός τύπου, από αυτούς που φοράνε μαύρα, μα αγωνίζονται λυσσασμένα και κρατάνε τα μέσα τους και τα μπέσα τους άσπρα .
Η ζωή με ένα 13 , δεν είναι τυχερή ούτε άτυχη . Δίνεις και παίρνεις .
Έχεις στα κλειδιά τα αφημένα πάνω στο τραπέζι πολύ χαρά μαζεμένη, και σαν τα πάρεις και κατέβεις εκεί που κοιμάται το τέρας ... ξέρεις... ξέρεις καλά πως θα παλέψεις πάλι , μα στο τέλος σαν γυρίσεις πίσω , δεν υπάρχει καμιά διαγαλαξιακή δύναμη, κανένας πανάρχαιος τερατώδης δαίμονας που να μπορεί να σου σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη.
Ένας από τους κύριους λόγους της αγοράς μιας τέτοιας , είναι ότι παίρνεις στο ίδιο πακέτο και τα παραμύθια που χάζευες μικρό παιδί, το κάνεις δικό σου τραβώντας το προσωπικό σου κουπί ρε αδερφέ, δεν λέω. Χρεώνεσαι, τρέχεις, δουλεύεις να πληρώσεις τα σίδερα από την Ιαπωνία που τόσο τα ήθελες... μα παραδέχομαι …με όλα τα γυμνά ‘ρετρό ‘ μοτό... με αυτούς τους ευγενείς δεινόσαυρους των ημερών μας... ξανανιώθεις σκιρτήματα εφήβου, έρχονται πίσω πολλοί από τους αγαπημένους σου ήρωες . Όχι μόνο οι γνωστοί πρωταθλητές του τότε, μα και οι άλλοι που μεγαλύτεροι σε πρόσεχαν μέσα στα ουφάδικα . Ήταν οι γνωστοί μηχανόβιοι της όποιας γειτονιάς ήσουν μέρος της . Είναι τα ίδια χαμογελαστά πρόσωπα , οι πρώτες σου βόλτες στο πίσω μέρος μιας μηχανής που δεν είχε καν σέλα..
Είναι ένα συνονθύλευμα 70’s και 80’s μαζί με πολύ ρομάντζο ενώ ευτυχώς η σημερινή τεχνολογία σε απαλλάσσει από τα κακώς κείμενα που εμφάνιζαν στον χαρακτήρα τους τα ίδια, τις πρώτες χρονιές της εμφάνισής τους .
Έτσι λοιπόν σαν διψασμένος τυχερός απόγονος, όλων εκείνων που οδήγησαν πριν από εμάς , για εμάς, και σιγά σιγά ραφινάρισαν το θρυλικό Honda cb, πίνω το γλυκό κρασί του απόλυτου περισσεύματος σε ροπή, ρουφώ τα γκάζια από τις χαμηλές και διπλώνω γλυκά σχεδόν με όλες τις ταχύτητες του σασμάν μου .
Δύο όμορφα χρόνια, σαν να ήταν γνωστά και αγαπημένα από πάντα, 28 μήνες παρέα με μοτοσυκλέτα που έχει μορφή τόσο κοντινή στον ορισμό της λέξης, που γίνεται και γιαγιά στο Νεπάλ να αναγνωρίσει τι σκατά είναι αυτό που περνάει και χάνεται μπρος της.
Έτσι ξεκινώντας να γράψω, ότι χαλάλι όλα τα σκυψίματα και το αγωνιώδες κρύψιμο πίσω από τα στρογγυλά της όργανα μετά τα 200 k/h .
Χαλάλι οι πόνοι στο σβέρκο μετά από ταξιδάκια. Χαλάλι όλα τα δύσκολα που παίρνεις μαζί σαν διαλέγεις το θεριό για 2τροχο.
Είναι εκείνο το συναίσθημα κύριοι...είναι εκείνη η εικόνα που δεν έχουν ακόμα βρεθεί λέξεις για να την πει κανείς, όταν τελικά παρθεί η απόφαση, πως απόψε τα τελειώσαμε όλα τα δήθεν και θα την βγούμε την βόλτα μας.
Αυτά τα ελάχιστα λεπτά που την κοιτάς να ζεσταίνεται στο διπλό της σταντ με το κλασσικό φαναράκι να ανάβει ζωντανά, η μυρωδιά από το σίδερο και τα σπλάχνα της που ζεσταίνονται.
ΑΥΤΟ αν είσαι από τα παιδιά που το παθαίνουν... είναι ανεκτίμητο κι εσύ τυχερός που στις δικές μας μέρες, έχεις την ευκαιρία να το γευτείς ξανά.
Πρώτη επαφή - Συμπεριφορά.
Την γνώρισα κατά τύχη... έτσι έγινε... στ΄αλήθεια. Έτρωγα τις μάντρες και τους εμπόρους καιρό.
Είχα αποφασίσει… ή καλύτερα έτσι νόμιζα... CBR 600 έκανα κέφι και ζαχάρωνα τότε... καινούργιο το ήθελα ... τα φράγκα μου κάθε μήνα ζύγιζα, στις τράπεζες ετοιμαζόμουν να αφεθώ, και το κρίμα,
το νούμερο το μεγάλο το τελικό να πάρω στις πλάτες μου. Με την δουλειά και τις οικονομίες ήμουν πια κοντά στο να τραβήξω ακόμα μια από το ράφι, να την κάνω δικιά μου, και βλέπουμε. Ας μη ξεχνάμε... μοτοσυκλέτες είναι.
Ακόμα κι αν έχεις διαβάσει ξεκάθαρα τα βιβλία της, ακόμα κι αν έχεις μάθει απ έξω τι γράφεται και λέγεται για δαύτη, κι είσαι σίγουρος πως σου ταίριαξε και πάει, η παράμετρος να την πας την πρώτη βόλτα κι έπειτα να βάλεις ''Πωλείται'' πάνω στα καινούργια πλαστικά, είναι ακόμα παρών.
Γιατί δόξα τον Θεό ακόμα και οι σημερινές, κρύβουν εκπλήξεις κι έχουν τον χαρακτήρα τους.
Είναι αλήθεια πως γνώριζα ότι με το 600 θα έπαιρνα ακριβώς αυτά που περίμενα .. υστερικές αλλαγές στα κόκκινα, κυνήγι με τις ταχύτητες, προπονήσεις και αρκετά μεγάλη δόση απόλαυσης, αφού γρήγορα θα το μάθαινα κι έτσι θα παίζαμε πια μαζί στο όριο μας. Μα εκείνος ο φίλος ο Γιάννης πριν... παρατρίχα καλύτερα... πριν μπω στο κλαμπ των τρελαμένων super sport, μου είπε
‘’ρε αγόρι μου, έχω μια Honda δικιά μου, και είναι κυρία με τα όλα της. Θες να την δεις πριν πάρεις τελικά την απόφασή σου? ‘’
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου