Όταν ταξιδεύω ...

Όταν ταξιδεύω, καμιά φορά ξεχνιέμαι και οδηγώ μηχανικά. Το μυαλό μου ταξιδεύει ξεχωριστά από το σώμα, με διαφορετικούς προορισμούς και άλλες ταχύτητες. Μπρος στα μάτια μου περνάνε σκηνές από όνειρα που είχα ξεχάσει, γιατί τα είχα δει πριν πολλά πολλά χρόνια. Ακούω φωνές γνωστών μου που γελάνε ή λένε κάτι που το λένε συχνά, και αυτό μου αφήνει μια αίσθηση νοσταλγίας, αλλά γλυκιάς, σα να νοσταλγώ το μέλλον. Μετά θυμάμαι μικρά και ασήμαντα περιστατικά από την καθημερινότητα, που μπορεί να έγιναν χτες ή πριν έξι μήνες, ή και πέρυσι. Θυμάμαι τη μάνα μου να ρωτάει αν ήρθε ακόμα ο αδερφός μου σπίτι, ή εσένα να με ρωτάς μέχρι πότε ξενύχτησα χτες. Μπορεί να θυμάμαι ένα χαμόγελο που προκάλεσα, ή μια φράση που προκάλεσε ένα δικό μου. Σπανιότερα, μπορώ και ανακαλώ ακριβώς το πώς ένοιωσα με ένα γεγονός. Ας πούμε, τη ντροπή μου όταν έβρισα έναν αδερφικό μου φίλο, ή την αγαλλίαση μετά την ερμηνεία μιας ηθοποιού στο θέατρο. Αυτό το ταξίδι μπορεί να κρατήσει πολλή ώρα. Αν ο δρόμος είναι πλατύς, ήσυχος, και με μεγάλες ευθείες, τίποτα δε με γυρίζει στην πραγματικότητα. Εκείνη την ώρα, μόνο μια προκλητική στροφή μπορεί να με ξυπνήσει. Να ανοίξω το γκάζι για να φτάσω πιο γρήγορα κοντά της, και ύστερα να πλακωθώ στα φρένα, να κάτσω λίγο στραβά στη σέλα και να αφεθώ στην αγκαλιά της. Να βγάζω το κεφάλι στο πλάι και να ανησυχώ μόνο για τις λακκούβες –Ελλάδα είμαστε-. Και στην έξοδό της, με τέρμα γκάζι να κοιτάω με περιέργεια το νέο τοπίο γύρω μου και να αναρωτιέμαι πού πήγε ο ορεινός όγκος αριστερά μου, πού βρέθηκε η κοιλάδα, γιατί με στραβώνει ο ήλιος, γιατί όλα αυτά είναι τόσο διαφορετικά από το τοπίο που ήξερα πριν πέσω στο λήθαργό μου.

Μετά από λίγα χιλιόμετρα, οι σκέψεις μου αρχίζουν πάλι να αποσυντονίζονται. Στην αρχή σα μια εικόνα τηλεόρασης που έχει παράσιτα. Η εικόνα σπάει συνέχεια, ή στρεβλώνει και παραμορφώνεται. Ύστερα τα αυτοκίνητα γύρω μου, τα φορτηγά, τα πούλμαν, τα παπάκια δεξιά –τι κάνουν τόσα παπάκια στην εθνική;- όλα φλουτάρουν, όλα σιωπούν και παγώνουν. Πάμε όλοι ξαφνικά πάρα πολύ αργά, σαν τις σφαίρες στο Matrix, χωρίς ήχο ή χρώμα. Όλα γίνονται μουντά, αποχρώσεις του γκρι, και τείνουν να ακινητοποιηθούν. Με το δυνατό μου τσι, απλώνω το χέρι και μέσα στη γαλήνη όλα παύουν και τίποτα πια δεν αλλάζει. Σαν άλλος εκλεκτός, σταματώ τα γεγονότα, και μπορώ να σκέφτομαι ό,τι θέλω, να τραγουδάω ό,τι θέλω, να ελπίζω για ότι θέλω. Μπορώ να σταματάω όλες τις σκέψεις που έρχονται σα βέλη κατά πάνω μου, να μου χαλάσουν τη γαλήνη, να με προβληματίσουν και να μου μαυρίσουν τη μέρα. Τραβάω το γκάζι και όλα μένουν πίσω, τίποτα δε με προλαβαίνει. Και τότε, οι αγωνίες γλιστράνε σαν πέπλα από πάνω μου και κυλάνε στην άσφαλτο, και οι φόβοι χαλαρώνουν το σφίξιμο στο στομάχι. Αρχίζω να πετάω και κάνω ελιγμούς ανάμεσα στα σταματημένα αυτοκίνητα, ελιγμούς που πιάνουν όλο το πλάτος του δρόμου. Ταυτόχρονα με πλησιάζουν όλες οι καλές και γλυκές αναμνήσεις. Έρχονται από δεξιά κι αριστερά μου, γυρνώ το κεφάλι και βλέπω χιλιάδες μικρά βιντεάκια. Αν ένα βιντεάκι δε μου αρέσει και είναι σε σκούρο φόντο, τότε κατεβάζω μια ταχύτητα, μπαίνω στα κόκκινα και του ξεφεύγω.

Βλέπω πάνω από το δρόμο μια γέφυρα, και κλείνω το γκάζι. Οι γέφυρες ρίχνουν σκιές. Κάνω δεξιά και σταματάω κάτω από τη σκιά της. Είναι η καλύτερη στάση. Κανένας δε μπορεί να με ενοχλήσει εδώ. Ούτε μωρά που κλαίνε, ούτε σκυθρωπές φάτσες που δεν κοιτάζουν πουθενά και που υποφέρουν σιωπηλά μα και σκορπούν μιζέρια. Ούτε βαβούρα έχει, ούτε κορίτσια ντυμένα σαν πορνίδια, ούτε λιγούρηδες νέους και γέρους με βλέμμα πρόστυχο και τιποτένιο. Κανείς προϊστάμενος εδώ δε μπορεί να μου χαμογελάσει ψεύτικα, κανείς υπάλληλος να με κοιτάξει με σιχαμάρα απλά και μόνο επειδή είμαι πελάτης. Από κανένα δε θα ζητήσω ένα ποτήρι νερό για να μου δείξει -χωρίς καν να σηκώσει το κεφάλι του- τον ψύκτη. Κανένας δε θα με καρφώσει στα μάτια έτοιμος για καυγά χωρίς λόγο, απλά επειδή του αρέσει να μυρίζει αίμα και καμιά δε θα με κοιτάξει λάγνα επειδή της αρέσει να ξερογλείφονται για πάρτη της.

Κάτω από τις γέφυρες μου αρέσει να ξεκουράζομαι. Αν έχει ήλιο στη σκιά, κι αν βρέχει στη στεγνή λωρίδα που αφήνει. Εδώ είμαι μόνος μου και υπάρχω μόνος μου. Είμαι κάποιος, κάπου. Υπάρχω γιατί μ’ αρέσει. Μπορώ να φωνάξω και όσοι περνάνε θα με βλέπουν χωρίς να σταματάνε. Δε νοιάζονται, δε νοιάζομαι, δε γίνονται θεατές, δε γίνομαι θέαμα. Έτσι όπως πρέπει. Για να με δεις πρέπει να σταματήσεις. Αλλιώς δεν προσφέρω τίποτα. Μόνο για μια στιγμή ένα άγαλμα με ανοιχτά τα χέρια να φωνάζει κοιτώντας ψηλά. Σα σποτάκι. Ένα μικρό βιντεάκι για να βλέπεις όταν ταξιδεύεις.

Deja vu

« Διαβάζοντας κάποιος 10 πολύ συγκεκριμένες ειδήσεις γενικότερου πολιτικού περιεχομένου που αναφέρονται στη συνέχεια και διαθέτοντας σχετικά επαρκείς γνώσεις της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, αναρωτιέται εάν αυτές αφορούν ειδησεογραφία του 2007 ή γεγονότα που συνέβησαν ακριβώς μισό αιώνα ενωρίτερα, το 1957.

Ιδού λοιπόν αυτές οι 10 ειδήσεις οι οποίες θα μπορούσαν να δημοσιευθούν είτε σήμερα είτε πριν από 50 χρόνια με την ίδια δημοσιογραφική εγκυρότητα και αίσθηση επικαιρότητας:

1. Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει κάθε λόγο να είναι αισιόδοξος ότι με την ετυμηγορία των Ελλήνων ψηφοφόρων θα κυβερνήσει άνετα για άλλα τέσσερα χρόνια και θα κλείσει έτσι την πρώτη του οκταετία στην εξουσία.

2. Ο κ. Καραμανλής έχει και ένα ακόμη λόγο να είναι αισιόδοξος για την πολιτική του σταδιοδρομία: έχει όλο το μέλλον μπροστά του, αφού αν και είναι ήδη εκλεγμένος πρωθυπουργός, δεν παύει να είναι ακόμη νέος, μόλις 51 ετών όντας ο νεότερος πρωθυπουργός της χώρας όταν ανέλαβε καθήκοντα, αφού ήταν μόλις 48 ετών.

3. Όπως όλα δείχνουν, οι εκλογές που έρχονται θα οδηγήσουν σε μία πεντακομματική βουλή, αυτό όμως δεν δείχνει να φοβίζει τον κ. Καραμανλή.

4. Η αισιόδοξη βεβαιότητα του Κ. Καραμανλή πηγάζει από διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς είναι το γεγονός πως ο ηγέτης της κεντρώας αντιπολίτευσης, ο Γεώργιος Παπανδρέου, αμφισβητείται από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους του οι οποίοι περιμένουν σε πρώτη ευκαιρία να του αρπάξουν την προεδρική καρέκλα, με πρώτο και καλύτερο τον κ. Βενιζέλο. Βέβαια, ο Γ. Παπανδρέου δεν είναι άπειρος πολιτικός. Έχει αναλάβει διάφορα κυβερνητικά πόστα, όπως π.χ. το υπουργείο Παιδείας το οποίο ανέλαβε στα 42 του χρόνια και το άφησε 2 χρόνια μετά στα 44 του.


5. Ένας ακόμη λόγος που προξενεί αισιοδοξία στον αρχηγό της κυβερνώσας συντηρητικής παράταξης είναι και το γεγονός πως και σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, οι κυβερνήσεις είναι δεξιές, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία όπου κυβερνούν οι Χριστιανοδημοκράτες.


6. Από την πλευρά της, η κεντρώα (αλλά και η αριστερή) αντιπολίτευση αισιοδοξεί, πως στην Ελλάδα θα πέσει από τη κυβέρνηση η Δεξιά, αφού όλα δείχνουν πως στην μεγάλη σύμμαχο, τις ΗΠΑ, έρχεται το τέλος της ρεπουμπλικανικής οκταετίας και ο επόμενος πρόεδρος θα είναι ο δημοκρατικός υποψήφιος, ο οποίος αν και ανήκει σε μία ομάδα πληθυσμού που ως τώρα ήταν αδιανόητο πως θα έβγαζε πρόεδρο, εν τούτοις είναι δημοφιλής ενώ προέρχεται και από πολιτική οικογένεια.

7. Ένα από τα θέματα που κυριαρχούν στις ελληνικές εφημερίδες αναφορικά με την εξωτερική πολιτική της χώρας είναι τα γεγονότα στην Τουρκία, όπου οι εκλογές ανέδειξαν νικητή και πρωθυπουργό έναν πολέμιο του στρατιωτικού κατεστημένου ο οποίος είναι ευνοϊκά προσκείμενος στο πολιτικό Ισλάμ.


8. Στα της εξωτερικής πολιτικής του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή θα πρέπει να επισημανθεί η πρωτοφανής σε σημασία κίνηση να συσφίξει τις οικονομικές σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα, κάτι που σύμφωνα με τους γνώστες του παρασκηνίου "θορύβησε" την Ουάσιγκτον.

9. Στα της εσωτερικής διοίκησης, ο κ. Καραμανλής κατηγορήθηκε για αρκετές επιλογές του. Ενδεικτικό ήταν, ότι στις χειρότερες στη μέχρι τότε θητεία του θεομηνίες, οι οποίες οδήγησαν σε χιλιάδες άστεγους, στην καταστροφή του χώρου ενός ιστορικού μουσείου και σε οικονομικό αδιέξοδο ενός ολόκληρου νομού, δεν έδειξε την πολιτική αποφασιστικότητα που απαιτείτο, ενώ απέκλεισε και τις δημοτικές αρχές και τους τοπικούς φορείς από οποιεσδήποτε διαχειριστικές αποφάσεις.


10. Στα της γενικότερης οικονομικής πολιτικής, αξίζει να επισημάνουμε ότι ένα από τα κυριότερα γεγονότα της χρονιάς αφορούσε στην ανεξέλεγκτη διαχείριση εκ μέρους των ασφαλιστικών οργανισμών των αξιογράφων τους (ομόλογα, κ.λπ.) χωρίς να ζητείται η έγκριση της Τράπεζας της Ελλάδος.


Όσοι βιάστηκαν να απαντήσουν πως τα παραπάνω γεγονότα αφορούν στο 2007 και όχι στο 1957, δεν θα πρέπει να ξεχνούν για κάθε μία από τις παραπάνω 10 ειδήσεις ότι: 

(1) Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός το 1955 και κέρδισε τις εκλογικές αναμετρήσεις έως το 1963 οπότε παραιτήθηκε και απλώς ο Κώστας Καραμανλής στοχεύει σε επανεκλογή του στις εκλογές του 2007.

(2) Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1907, έχει δηλαδή κλείσει το 1957 την ηλικία των 50 ετών και έχει μπει στα 51 και ασφαλώς είναι σύμπτωση το ότι ο Κώστας Καραμανλής γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1956 οπότε εφέτος, το 2007, είναι 51 ετών. Και οι δύο έγιναν πρωθυπουργοί σε ηλικία 48 ετών (το 1955 και το 2004 αντίστοιχα).

(3) Στις εκλογές που διενεργήθηκαν τον επόμενο χρόνο, το 1958, στη βουλή εκπροσωπήθηκαν πέντε σχηματισμοί: δύο κόμματα και τρεις συνασπισμοί (1: ΕΡΕ, 2: Κόμμα Φιλελευθέρων, 3: ΕΔΑ και ανεξάρτητοι εκλεγέντες με το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ, 4: Ένωσις Λαϊκού Κόμματος που απετέλεσε ενιαίο σχηματισμό 6 κομμάτων και 5: Προοδευτική Αγροτική Δημοκρατική Ένωσις η οποία εκπροσωπούσε 5 κόμματα). Το 2007, οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν πεντακομματική βουλή με ένα κεντροδεξιό κόμμα, ένα δεξιό, ένα κεντροαριστερό και δύο αριστερά, ωστόσο αυτές δεν έχουν ακόμη επιβεβαιωθεί μέσω της ψήφου των Ελλήνων.

(4) Ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν εκείνος ο οποίος αμφισβήτησε ανοικτά και εντόνως τον ηγετικό ρόλο του Γεωργίου Παπανδρέου στην κεντρώα παράταξη... Τόσο ο Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος (1888 – 1968) όσο και ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος (1952-) ανέλαβαν το υπουργείο Παιδείας σε ηλικία 42 ετών και το παρέδωσαν σε ηλικία 44 ετών (1930 – 1932 ο πρώτος και 1994 – 1996 ο δεύτερος).

(5)Το 1957, καγκελάριος της Γερμανίας ήταν ο Χριστιανοδημοκράτης Κόνραντ Αντενάουερ.


(6) Μετά το τέλος της οκταετίας του Ρεπουμπλικανού Αϊζενχάουερ, θα εκλεγόταν ο Δημοκρατικός Τζων Κέννεντυ, ο οποίος ήταν ο πρώτος καθολικός πρόεδρος, ενώ προερχόταν από οικογένεια πολιτικών (πατέρας και δύο αδέλφια πολιτικοί). Δεν αποκλείεται κάτι ανάλογο να συμβεί και το επόμενο έτος ώστε μετά το τέλος της οκταετίας του Ρεπουμπλικανού Τζωρτζ Μπους να εκλεγεί για πρώτη φορά γυναίκα πρόεδρος, η Δημοκρατική Χίλαρυ Ρόνταμ Κλίντον, σύζυγος του Μπιλ Κλίντον.


(7) Ο νικητής των εκλογών του 1950, του 1954 και του 1957 Αντνάν Μεντερές έδειξε "ύποπτη" για τους κεμαλικούς στρατηγούς ανοχή στην ισλαμική θρησκευτική παράδοση και ήλθε σε αντιπαράθεση με το στρατό, απομακρύνοντας από τις θέσεις τους κεμαλικούς αξιωματικούς προκειμένου να θέσει τις ένοπλες δυνάμεις υπό πολιτικό έλεγχο. Έπρεπε να περάσει μισός αιώνας για να "τολμήσει" ένας άλλος Τούρκος πολιτικός, ο Ταγίπ Ερντογάν.

(8) Παρά το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής, η Ελλάδα έκανε ήδη από το 1956 ανοίγματα στη Μόσχα και ήταν ενδεικτική τόσο η ανεπίσημη επίσκεψη του Σοβιετικού υπουργού Εξωτερικών, Ντιμίτρι Σεπίλωφ στην Αθήνα όσο και η εντυπωσιακή αύξηση των εμπορικών ανταλλαγών με την Ανατολική Ευρώπη (πάνω από 1.100% μεταξύ 1952 και 1958). Ανοίγματα που μισό αιώνα αργότερα συνεχίζονται με τη διπλωματία των αγωγών.

(9) Πρόκειται για τη "μαύρη" τετραετία του Βόλου και της Μαγνησίας, όταν η πόλη δοκιμάσθηκε μεταξύ 1954 και 1957 από επάλληλους σεισμούς και πλημμύρες των χειμάρρων της πόλης, οπότε επλήγη το μουσείο της πόλης με αποτέλεσμα το 1957 το Αρχαιολογικό Συμβούλιο να αποφασίσει την κατάργησή του.

(10) Από το 1957, με ειδικό νόμο της χρονιάς εκείνης, η Τράπεζα της Ελλάδος παρέχει υπηρεσίες θεματοφύλακα στους Ασφαλιστικούς Οργανισμούς, χωρίς όμως στις υπηρεσίες θεματοφύλακα να συμπεριλαμβάνονται η αξιολόγηση της επένδυσής τους σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου ή ο έλεγχος των τιμών. 

Αντί συμπεράσματος: Όταν αναφερόμαστε στις προηγμένες κοινωνίες συνηθίζουμε να λέμε πως "είναι 50 χρόνια μπροστά". Όταν όμως αναφερόμαστε σε καθυστερημένες κοινωνίες, λέμε πως "βρίσκονται 50 χρόνια πίσω". Οι "ωφελημένοι" από αυτό το χάσμα των 100 (50 + 50) χρόνων είναι ικανοί μέχρι και να ισχυριστούν πως ήδη από το 1957 η Ελλάδα βρισκόταν 50 χρόνια μπροστά! Κάποιοι άλλοι όμως, οι οποίοι ούτε "ξεχνούν" ούτε αρνούνται τα διδάγματα της ιστορίας, θα πουν πως η Ελλάδα βρίσκεται 50 χρόνια πίσω. Με τα ίδια προβλήματα, τα ίδια ονοματεπώνυμα, τις ίδιες αδυναμίες, την ίδια ανωριμότητα των ψηφοφόρων την οποία εντέλει την "πληρώνουν" τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους… »

Γέροντες

Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, μια παρέα Θεσσαλονικιών και Αθηναίων δημοσιογράφων βρέθηκε για ένα τριήμερο στο Άγιο Όρος και διανυκτέρευσε σε ένα κελί, που κρατούσε ένας μοναχός. Στην ολονύχτια κουβεντούλα, επί παντός του επιστητού, ο γερο-μοναχός (παλιός αντάρτης του ΕΛΑΣ, που διέφυγε στο εξωτερικό για χρόνια και επέστρεψε να τελειώσει τη ζωή του στο μέρος που είχε βρει προσωρινό καταφύγιο στον εμφύλιο) έθεσε στην παρέα το ερώτημα: Ποιο θα είναι το μεγάλο πρόβλημα που θα βρει μπροστά του ο παγκόσμιος καπιταλισμός τα επόμενα χρόνια;
…Η σχεδόν ομόφωνη απάντηση ήταν «η καταστροφή του περιβάλλοντος».
Οι δημοσιογράφοι, από κεντροαριστερών έως ακροαριστερών αντιλήψεων, αγόρευσαν φανατικά για να υποστηρίξουν την – κοινή – θέση τους. Για το πώς το κεφάλαιο, έχοντας ως μόνο κίνητρο και οδηγό το κέρδος, θυσιάζει αδίστακτα το περιβάλλον, τον πλούτο της φύσης, σε γη, αέρα και θάλασσα, προκειμένου να αποκομίσει κι άλλο, περισσότερο κέρδος.
Πώς καίει και οικοπεδοποιεί τα δάση, πώς χτίζει τις παραλίες, πώς δηλητηριάζει το νερό, το χώμα, τον αέρα, με δηλητήρια, λιπάσματα, μπετόν, απόβλητα, μεταλλαγμένα προϊόντα, αυθαίρετα σπίτια, ξενοδοχεία, εργοστάσια. Πώς τα κράτη σε Δύση και Ανατολή ξεπουλάνε τον φυσικό - εθνικό - ανθρώπινο πλούτο, για να τον κάνουν παράδεισο εκμετάλλευσης οι κάθε λογής «επενδυτές» και κερδοσκόποι. Πώς οι κυβερνήσεις βομβαρδίζουν στο Ιράκ, το Αφγανιστάν ή τη Γιουγκοσλαβία με «μίνι πυρηνικά» που θα σκοτώνουν και θα τερατογεννούν για γενιές.
Πώς οι πολίτες - καταναλωτές, ακολουθώντας το παράδειγμα των «μεγάλων» καταστρέφουν ό,τι «μικρό» τους βρίσκεται βολικό. Από τις πλαστικές σακούλες, τα πλαστικά φαγητά μέχρι τα «θηριώδη» Ι.Χ. που κατακλύζουν τους δρόμους και τα αυθαίρετα που χτίζουν σε καμένα δάση και πάνω στο κύμα.
Αυτά κι άλλα πολλά αράδιασαν οι φίλοι δημοσιογράφοι, με ευγλωττία, που υποστηριζόταν δυναμικά από το εξαιρετικό ρακί παραγωγής του γερο-μοναχού. Ο οποίος, ενώ η ώρα του όρθρου είχε παρέλθει, χωρίς το αντίστοιχο τελετουργικό του Αγίου Όρους, είπε «ευλογώντας» το τελευταίο καραφάκι:


«Ρε κορόιδα δημοσιογράφοι, ο καπιταλισμός, την προστασία του περιβάλλοντος θα την κάνει βιομηχανία. Θα λανσάρει καινούργια αυτοκίνητα, καινούργιες μορφές ενέργειας, καινούργιες τεχνολογίες, καινούργια προϊόντα οικολογικά, κάθε είδους. Και θα μας βάλει να τα αγοράζουμε, να τα χρησιμοποιούμε, να τα επιδοτούμε. Αυτοί που καταστρέφουν σήμερα το περιβάλλον, αύριο θα απαιτούν να τους πληρώσουμε για να το σώσουν.
«Και τότε ποιο θα ’ναι το μέγιστο πρόβλημα, γέροντα, τα χρόνια που ’ρχονται» ρώτησαν. «Οι ορδές των πεινασμένων στον τρίτο κόσμο και των φτωχών και ανέργων στον ανεπτυγμένο» απάντησε ο γέρος και καληνύχτισε, στραγγίζοντας το ποτήρι του. «Ευλογημένο να ’ναι» μουρμούρισε.


(Ποντίκι, 5.6.2008)

Τι είναι ο Έλληνας;

Σε ένα διαγωνισμό αμερικανικής εφημερίδας ζητήθηκε από τους αναγνώστες να δώσουν απάντηση στην ερώτηση " Τι είναι ο Έλληνας;".
Τη σωστότερη ερμηνεία έδωσε ένας δικαστής που ακούει στο όνομα D.Kelly.
Ακούστε την:
Ο Έλληνας είναι ευφυέστατος αλλά παράλληλα και γκαφατζής, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά και πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος και πάντα καλός πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα αλλά αφού μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος πολλών ερίδων. Ανέδειξε το Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει, θαύμασε το Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει, διδάχθηκε από τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξει και γέννησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να επιχειρήσει να τον δολοφονήσει.
Έκτισε το Βυζάντιο και το άφησε να τουρκέψει, δημιούργησε το "21" για να το αμφισβητήσει, δημιούργησε στη συνέχεια το 1909 για να το λησμονήσει....
Τριπλασίασε την Ελλάδα και τη κήδευσε το 1922.
Κόπτεται τη μια στιγμή για την αλήθεια και την ίδια στιγμή μισεί τον αρνούμενο να υπηρετήσει το ψεύδος.
Παράδοξο πλάσμα, ατίθασο, περίεργον, ημίκαλον, τρίκακον, αβέβαιων
διαθέσεων, εγωπαθές και, γενικά σοφόμωρον ο Έλληνας.
Λυπηθείτε τον ή θαυμάστε τον αν θέλετε...
Τέλος, ταξινομήστε τον αν μπορείτε....

Μια μη μεταδόσιμη είδηση

  Μια είδηση που δεν θα μεταδοθεί ποτέ από την τηλεόραση είναι πως αναβλήθηκε για δεύτερη φορά η επιβολή στα τηλεοπτικά κανάλια του ειδικού φόρου 20% για τις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Ο φόρος επρόκειτο να επιβληθεί την 1η Ιουλίου, αναβλήθηκε για την 1η Οκτωβρίου και χτες αποφασίστηκε να εφαρμοστεί την 1η Ιανουαρίου του 2013. Την ώρα που οι εργαζόμενοι μετατρέπονται με αλλεπάλληλα νομοσχέδια–και επίσημα πια- σε σκλάβους, οι μόνοι σύμμαχοι που έχει το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο είναι οι διεφθαρμένοι καναλάρχες και οι διεφθαρμένοι τηλεδημοσιογράφοι. Οι πολιτικοί ξέρουν πως η επιβίωσή τους εξαρτάται από την επιβίωση των ΜΜΕ που τους στηρίζουν (όλων δηλαδή). Και τους τα δίνει όλα. Βέβαια, και η επιβίωση των ΜΜΕ εξαρτάται από τη χρηματοδότηση της κυβέρνησης.
Κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει.  Ante...geia.

Eπάγγελμα: Πεζοναύτης.

Ένα συγκλονιστικό κείμενο που δεν δημοσιεύεται συχνά…
Από έναν Πεζοναύτη στο Αφγανιστάν… 

Σαρκόψυλλοι, ψύλλοι και Σπορπιοί!
 

Σε σχέση με το καταφύγιο, εδώ έχει παγωνιά. Κάθομαι στο σκληρό κρύο χώμα ανάμεσα σε πέτρες και θάμνους στους πρόποδες της οροσειράς Χίντου Κους, δίπλα στον ποταμό Νταριάγιε Παμίρ, έχοντας τα μάτια μου καρφωμένα σε μια τρύπα που οδηγεί σε ένα τούνελ που με τη σειρά του οδηγεί σε μια σπηλιά.
Παγωνιά φίλε μου, και το κοντινότερο ντελίβερι απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα.
Δεν ξεχνάω να ρίχνω μια ματιά στο χώμα γύρω μου κάθε 10-15 δευτερόλεπτα για να αποφύγω ακόμη ένα τσίμπημα από σκορπιό.
 

Έχω εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να αποφύγω τους σαρκόψυλλους και τους ψύλλους, όμως το τσίμπημα του σκορπιού είναι σαν να σε κουτουλάει βόδι.
Πονάει τρελά. Το αντίδοτο έχει γεύση από υγρό φρένων, όμως να ΄ναι καλά το Σώμα των Πεζοναυτών για τα πέντε μπουκαλάκια που έχω στο σακίδιό μου.
Από ένα πράγμα δεν μπορούν να ξεφύγουν οι Ταλιμπάν: είναι κι αυτοί ανθρώπινα όντα κι αυτό σημαίνει ότι έχουν ανάγκη από τροφή και νερό. Χρειάζονται λοιπόν ανθρώπους που θα φροντίσουν για τον εφοδιασμό τους και εδώ είναι που χρειάζεται ένας έμπειρος κυνηγός όπως εγώ.
 

Παρακολουθώ τους μεταφορείς, εντοπίζω τις εισόδους των τούνελ και τις αποθήκες, πληκτρολογώ τις συντεταγμένες στον υπολογιστή παλάμης και τις στέλνω μέσω δορυφόρου στους διοικητές των αεροπορικών μονάδων. Έτσι μαθαίνουν που πρέπει να ρίξουν τις βόμβες τους. Τους σφυροκοπάμε για λίγο και εγώ ξεκινάω να εντοπίσω τον επόμενο μεταφορέα.
Αυτό που έχει σημασία είναι η συλλογή πληροφοριών.
Ακόμη δεν έχουμε βάλει στο παιχνίδι ούτε τους ελεύθερους σκοπευτές. Αυτά τα ποντίκια δεν έχουν ιδέα που έχουν μπλέξει.
 

Σε λίγες μέρες θα έχουμε κόψει τις γραμμές εφοδιασμού και θα ξεκινήσουμε το ξεκαθάρισμα. Ονειρεύομαι τον Μπιν Λάντεν να ξυπνάει και να με βλέπει από πάνω του, με την μπότα μου στον λαιμό του, καθώς τον φτύνω και του μπήγω το κυνηγετικό μου μαχαίρι. Όμως με ξέρετε, εγώ είμαι ρομαντικός.
Το έχω πει και θα το πω ξανά: αυτή η χώρα είναι χάλι μαύρο. Δεν είναι καν χώρα. Δεν υπάρχουν δρόμοι, υποδομές, κυβέρνηση.

 

 Ένας κακοτράχαλος αφιλόξενος τόπος που τον ελέγχουν αντιμαχόμενες φυλές του 11ου αιώνα.
Εδώ δεν υπάρχουν δουλειές όπως τις ξέρουμε.
Στο Αφγανιστάν, κάποιος που θέλει να συντηρήσει την οικογένειά του έχει δύο μόνο τρόπους: είτε να ασχοληθεί με το εμπόριο του οπίου ή να καταταγεί στον στρατό. Αυτές είναι οι μόνες επιλογές. Ξέχασα και μια ακόμη λύση: μπορείς να ζήσεις σε καταυλισμό προσφύγων και να τρως σκαθάρια και λάσπη αν είναι του γούστου σου.
 

Όμως και μόνο η βρώμα σ’ αυτές τις «τεντουπόλεις των ζωντανών-νεκρών» αρκεί για να σε στείλει τρέχοντας στα χωράφια με τις παπαρούνες για να χαράζεις με χαρά τους βολβούς δεκαοχτώ ώρες τη μέρα.
Ζω με αυτούς τους Τατζίκ, τους Ουζμπέκους, τους Τουρκμάνους, ακόμη και με μερικούς Παστούν, σχεδόν δυο μήνες τώρα, και ένα μπορώ να πω με σιγουριά:
Αυτοί οι τύποι, όλοι τους, είναι Ούννοι… πραγματικοί, ζωντανοί Ούννοι. ΖΟΥΝ για να ΠΟΛΕΜΟΥΝ. Αυτό είναι το ΜΟΝΟ που κάνουν.
Δεν έχουν σεβασμό για τίποτα, ούτε για τις οικογένειές τους, ούτε για τον διπλανό τους, ούτε για τον εαυτό τους.
Γι’ αυτούς είναι τρόπος ζωής να ξεσκίζονται μεταξύ τους.
 

Παίζουν πόλο με πεθαμένα μοσχάρια και ρίχνουν τους πεντάχρονους γιους τους σε ανθρώπινες κοκορομαχίες για να υπερασπιστούν την τιμή της οικογένειας.
Ούννοι, περιπλανώμενες αγέλες πρωτόγονων, άκαρδων θηρίων που τους τρέφει η βαρβαρότητα. Άνθρωποι των σπηλαίων με ΑΚ-47.

Απ’ την άλλη, μπορεί να είμαι εγώ ο παράξενος.
Έχω ξεπαγιάσει σ’ αυτό τον ηλίθιο λόφο γιατί η μπαταρία της ατομικής μου θερμάστρας έχει πέσει και δεν μπορώ να τη φορτίσω ξανά μέχρι να ανατείλει ο ήλιος σε μερικές ώρες.
Σου αρέσει να γράφεις γράμματα, σωστά;
 

Κάνε μου μια χάρη, Μάγκα.
Στείλε ένα γράμμα στο CNN και πες στον Γουλφ και τον Άντερσον και σ’ αυτό τον απαίσιο, σαρκαστικό, ξιπασμένο Άαρον Μπράουν να σταματήσουν να λένε «έξυπνους» τους Ταλιμπάν. Δεν είναι έξυπνοι.
Καλά θα ήταν εκεί στο CNN να αγοράσουν κανένα λεξικό, γιατί η λέξη που ψάχνουν είναι «πανούργοι». Οι Ταλιμπάν είναι πανούργοι, όπως τα τσακάλια, οι ύαινες και οι αδηφάγοι.
Είναι ύπουλοι και άσπλαχνοι, και όποτε συναντούν αντίσταση, άνανδροι.
Είναι μισητά, μοχθηρά παράσιτα που δεν δημιουργούν τίποτα και καταστρέφουν τα πάντα.
 

Σιγά μην είναι έξυπνοι. Σε όλη τους τη ζωή διαβάζουν μόνο ένα βιβλίο (και για βιβλίο, όχι και πολύ σπουδαίο) και θεωρούν ότι οι κανόνες υγιεινής και οι υδραυλικές εγκαταστάσεις στα σπίτια, είναι έργα του διαβόλου.
Ακόμη προσπαθούν να καταλάβουν πώς δουλεύει ένας αναπτήρας Bic.
Αν μιλήσεις σε έναν μαχητή Ταλιμπάν για ποιότητα ζωής, είναι σαν να προσπαθείς να διδάξεις έναν πίθηκο πώς να κρατάει στυλό: τελικά εκνευρίζεται και στο καρφώνει στο μάτι.
 

Αρκετά όμως. Πρέπει να κρυφτώ ξανά στην τρύπα μου.
Χρειάζεται μεγάλη εμπειρία για να καλύπτεις τα ίχνη σου στο χιόνι, αλλά σ’ αυτό είμαι καλός. Σε παρακαλώ, κι εσένα και τους συμπολίτες μου Αμερικάνους, κλείστε τις τηλεοράσεις σας και συνεχίστε να ζείτε τη ζωή σας.
Οι ειδήσεις που σας σερβίρει το CNN και άλλα ειδησεογραφικά πρακτορεία είναι εντελώς κουραφέξαλα και είναι φτιαγμένες όχι για να σας πουν την αλήθεια αλλά για να σας κρατήσουν κολλημένους στην οθόνη μέχρι να τελειώσουν οι διαφημίσεις. Την κατάσταση εδώ την έχουμε υπό τον έλεγχό μας.
 

Το χειρότερο που μπορείτε να κάνετε τώρα, είναι να αρχίσετε να αναλύετε τι κάνουμε εδώ. Γιατί, ούτε έχετε ιδέα τι κάνουμε και, ούτε θέλετε να έχετε.
Είμαστε ο στρατός σας και κάνουμε αυτό που μας στείλατε να κάνουμε.
Saucy Jack Πεζοναύτης στο Αφγανιστάν Πάντα Πιστός
 

«Η ελευθερία δεν είναι δωρεάν… όμως το Σώμα των Πεζοναυτών θα πληρώσει το μεγαλύτερο από το μερίδιό σας».
Βετεράνος είναι αυτός που σε κάποια στιγμή της ζωής του υπέγραψε λευκή επιταγή με δικαιούχο τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής» και αξία «περιλαμβανομένης και της ζωής μου.»
 

Αυτό είναι η Τιμή, και υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα που δεν το καταλαβαίνουν πια.

Ξαφνικός πονοκέφαλος.

Να είσαι καλά Εχετλαίος... κι ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.

''Στην ουρά για το ταμείο της τράπεζας, σήμερα το πρωί, και η νύστα ψυχοπλακώνει τη βαρεμάρα της Δευτέρας…Και οι διπλανοί μου, με το ηλίθιο χαρτάκι στο χέρι με τον αριθμό μια από τα ίδια. Κανείς δε μιλάει, όλοι αλλού θα ήθελαν να βρίσκονται, υποθέτω…
Πάνω από το ταμείο βλέπω μια φωτογραφία. Δείχνει κάτι γνώριμο…Μα ναι! Είναι το Φοινικόδασος στην Πρέβελη του Ρεθύμνου!

 
Σα χτες ήταν που πρωτοπήγαμε εκεί 18 χρονώ κοπέλια με το αμάξι τση μάνας μου! Είδαμε και πάθαμε να κατέβουμε τα βράχια για να φτάσουμε στο ποτάμι που σα γαλαζοπράσινο φίδι διέσχιζε τον τόπο με τους φοίνικες! Δύσκολη η κατάβαση (δρόμοι φτιάχτηκαν μερικά χρόνια μετά) αλλά άξιζε ο κόπος!

Στήσαμε μέσα στους φοίνικες τα σκηνάκια και όλη μέρα κάναμε μπάνιο στο αμόλυντο Λυβικό πέλαγος. Κάπου-κάπου κολυμπούσαμε και μέσα στο ποτάμι και ψάχναμε για καβρουδάκια ή χελώνες πιο ψηλά…Τα πρωινά, δε, ήταν υποχρέωσή μας να κάνουμε μια τροζή βουθιά μέσα στα κρύα νερά του ποταμού για να ανοίξει το μάτι καθότι ξενυχτούσαμε γύρω από τη φωτιά της παραλίας και εμείς και τα άλλα κουζουλοκόπελα από λογής-λογής τόπους ερχομένα. Και περνούσανε τα καλοκαίρια όμορφα, και ξέγνοιαστα… 
Μονάχα άνε πιάναμε κάνα ψάρι για βραδυνό ή άνε έπρεπε κιανείς να ανέβει στο χωριό να αγοράσει καμιά πατάτα να τηγανήσουμε. Ο ήλιος, τα παμπάλαια δένδρα, το κρυστάλλινο του ποταμού, όλα σου λέγανε να μη βιάζεσαι, να μην αγχώνεσαι και να μη στεναχωράσαι…

 
Μετά ήρθε ο πολιτισμός και ο φάστ-φουντ τουρισμός…Και το μέρος της παιδικής μας ανεμελιάς εγέμισε ξαπλώστρες...

 ...και το φοινικόδασος εγέμισε σκουπίδια και κωλόχαρτα…

Και δε ματαξαναπήγα, ήθελά το στο νου μου όπως τότε, μπάρεμου 20 χρόνια πιο πριν…
«Το κάψαμε και αυτό, άκουσες για τη φωτιά το καλοκαίρι; » μου λέει ο γεροντής που κραδαίνει το δικό του χαρτάκι με το νούμερό του να πλησιάζει.

Και ξυπνάω…
Και πονεί το κεφάλι μου…''

Δημοφιλείς λέξεις.

Οι συχνότερες λέξεις αναζήτησης στην Google

Οι χρήστες από την Αίγυπτο, την Ινδία και την Τουρκία είναι αυτοί που κάνουν τις περισσότερες αναζητήσεις της λέξης...

"sex" στις μηχανές αναζήτησης της Google, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ίδια η Google.
Η Γερμανία, το Μεξικό και η Αυστρία ήταν οι... πρώτες χώρες στην αναζήτηση της λέξης "Hitler", ενώ η λέξη "Nazi" είχε τα περισσότερα "χτυπήματα" στη Χιλή, την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Χιλή καταλαμβάνει και άλλη μία πρωτιά, που αφορά την αναζήτηση της λέξης "gay", ακολουθούμενη από το Μεξικό και την Κολομβία.
Άλλες χώρες που κερδίζουν την πρωτιά στην αναζήτηση κάποιων χαρακτηριστικών λέξεων είναι οι εξής:

"Jihad" - Morocco, Indonesia, Pakistan
"Terrorism" - Πακιστάν, Φιλιππίνες, Αυστραλία
"Taliban" - Πακιστάν, Αυστραλία, Καναδάς
"Tom Cruise" - Καναδάς, ΗΠΑ, Αυστραλία
"Britney Spears" - Μεξικό, Βενεζουέλα, Καναδάς
"Homosexual" - Φιλιππίνες, Χιλή, Βενεζουέλα
"Love" - Φιλιππίνες, Αυστραλία, ΗΠΑ
"Viagra" - Ιταλία, ΗΠΑ, Γερμανία
"David Beckham" - Βενεζουέλα, ΗΠΑ, Μεξικό
"Marijuana" - Καναδάς, ΗΠΑ, Αυστραλία

Από τις πιο δημοφιλείς λέξεις που αναζητούν οι έλληνες είναι "rapidshare links"
και τον όρο "anal"

Ακροβατώντας

Ο Kevin Carter κέρδισε το βραβείο Pulitzer για τη φωτογραφία (που βλέπετε στο μέσο της ανάρτησης)
που τράβηξε το 1993 και η οποία δημοσιεύτηκε στους New York Times στις 26 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς.Το βραβείο, έμαθε ότι το κέρδισε στις 12 Απριλίου του 1994 και το παρέλαβε στις 14 Μαΐου.

Όταν ο Κevin έβγαλε την φωτογραφία, δεν δούλευε για λογαριασμό κανενός περιοδικού και με τις φωτογραφίες του ήθελε να δείξει την πείνα που υπήρχε.
Η φωτογραφία απεικονίζει ένα υποσιτισμένο κοριτσάκι που σέρνεται για να φτάσει σε κέντρο
διανομής τροφής ενώ παρακολουθείται από ένα όρνεο το οποίο περιμένει το θάνατο της για να μπορέσει να ζήσει αυτό.

Δέκα λεπτά περίμενε το όρνιο, δέκα λεπτά περίμενε και ο Kevin, μετά κάθισε κάτω από ένα δέντρο και έκλαιγε, γιατί απαγορευόταν να βοηθήσει το παιδάκι να ζήσει.
Όλο το περιστατικό κράτησε μισή ώρα μέχρι που έφυγε με το ελικόπτερο της επισιτιστικής βοήθειας.

 Στις 27 Ιουλίου 1994, ο  Kevin Carter αυτοκτόνησε. Δύο μήνες μετά από την ημερομηνία παραλαβής του βραβείου του.

Ήταν ένα τυχαίο επεισόδιο, μισής ώρας στη ζωή του. Τόσο χρειάσθηκε για να πάρει το βραβείο, να μείνει στην αιωνιότητα και να πεθάνει από αυτό δυο μήνες μετά. Σήμερα είναι διαφορετικά;

Υπουργέ μου… «παπαριές καμαρωτές»

Δεν πρόλαβα να σηκώσω το ακουστικό και άκουσα τον αθυρόστομο φίλο μου – μη καπνιστή και πατέρα 2 παιδιών- να μου φωνάζει έξαλλος… «αυτά είναι παπαριές καμαρωτές»!
Ο φίλος,  αναφερόταν στην πρόθεση του υπουργείου Υγείας να τιμωρούνται με  πρόστιμο από 1.500 έως και 3.000 ευρώ ή ακόμα και αφαίρεση της άδειας κυκλοφορίας, οι οδηγοί ΙΧ που θα καπνίζουν στο αυτοκίνητο παρουσία παιδιών κάτω των 12 ετών. Και το σκεπτικό που μου ανέλυσε και σας μεταφέρω ήταν καταλυτικό… εάν ενδιαφέρονται περισσότερο από τους γονείς για την υγεία των παιδιών τους τότε…

Γιατί δεν επιβάλλεται πρόστιμο 3.000 ευρώ προσωπικά στον εκάστοτε  υπουργό Υγείας για κάθε μία από τις 410 κενές θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού στα νοσοκομεία «Αγία Σοφία» και «Αγλαΐα Κυριακού»;

Γιατί δεν επιβάλλεται πρόστιμο 3.000 ευρώ προσωπικά στον εκάστοτε  υπουργό Υγείας για κάθε ένα από τα «κλειστά» κρεβάτια στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας;

Γιατί δεν επιβάλλεται πρόστιμο 3.000 ευρώ προσωπικά στον εκάστοτε  υπουργό Υγείας για κάθε μέρα αργοπορίας στο κλείσιμο ραντεβού που στα παιδιατρικά νοσοκομεία φτάνει έως και τους έξι μήνες;

Γιατί δεν επιβάλλεται πρόστιμο 3.000 ευρώ προσωπικά στον εκάστοτε  υπουργό Υγείας για τις ελλείψεις- όπως κατήγγειλε ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος- σε βαμβάκι, γάζες, σύριγγες και φίλτρα

Γράφει η Βάλια Μπαζού στην εφημερίδα ''Το Ποντίκι''

Τότε....και Τώρα....

Ο Σεργκέι Λαρενκοβ "μιξάρει" τις φωτογραφίες του 1945 και του 2010. Ελάτε να δούμε πόλεις όπως Μόσχα, Βερολίνο, Πράγα, Βιένη σε ένα πάντρεμα του Πολέμου με την Ειρήνη.

«Δίκτυο επιβίωσης»

Πλανήτης Γη... έτος 2013. Πως το φαντάζεστε? 

Οι πολύ αισιόδοξοι τύποι δεν θα βρουν ''τροφή'' για σχολιασμό, αλλά εγώ θέλω την γνώμη των άλλων.

Των απαισιόδοξων. Και εξηγώ ευθέως τι ακριβώς θέλω να πω.

Βάλτε στο μυαλό σας το καταστροφικότερο σενάριο που μπορείτε να φανταστείτε. Νομίζω δεν θα χρειαστεί κανείς, ιδιαίτερη προσπάθεια, μια που η τηλεόραση και το σινεμά έχουν φροντίσει εδώ και πολλά χρόνια να σας δώσουν αρκετά, ορμώμενοι βέβαια από την ίδια τη ζωή. Με πολύ σάλτσα από πάνω βέβαια, αλλά η συνταγή υπήρχε.

''Σεισμοί (Αϊτή), λοιμοί (Πακιστάν), κατακλυσμοί (επίσης Πακιστάν), τσουνάμι (Ινδονησία), πυρκαγιές (Ρωσία), πανδημίες (H1N1), κατολισθήσεις (Κίνα), ηφαιστειακές εκρήξεις (Σουμάτρα), πυρηνικά ατυχήματα (Τσερνομπίλ) και τρομοκρατικές επιθέσεις (11η Σεπτεμβρίου) έχουν τα τελευταία χρόνια κοστίσει τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους διαταράσσοντας παράλληλα τον ύπνο εκατομμυρίων'' όπως πολύ σωστά γράφει ο Γιώργος Σκαφίδας στην εφημερίδα Έθνος.

Κάποιος μου χαμογελά.

Και πάμε στο διά ταύτα... τι θα μπορούσατε να είχατε κάνει για να σωθεί η οικογένειά σας?

Η λύση έχει βρεθεί, και φυσικά η καταγωγή της είναι από την χώρα που εξουσιάζει τον πλανήτη. Απλώς βρίσκεται υπογείως και στοιχίζει μερικές δεκάδες χιλιάδες δολάρια το άτομο.

Παράδοξο δεν είναι?

Η εταιρεία Vivos λοιπόν, έχει δημιουργήσει ειδικά διαμορφωμένα καταφύγια, λειτουργώντας σαν σύγχρονοι Κιβωτοί του Νώε.

«Οι χώροι μας μπορούν να αντέξουν μια έκρηξη 50 μεγατόνων σε απόσταση 16 χλμ., μπορούν να ''καταδυθούν'' σε βάθος 152 μ., μπορούν να αντέξουν κρουστικά κύματα και ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς, ενώ είναι εφοδιασμένοι με τρόφιμα, καύσιμα, ρουχισμό, ιατρικές εγκαταστάσεις, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, ακόμη και φυλακές», διακηρύσσει ο Ρόμπερτ Βιτσίνο, το αφεντικό της «Vivos».

Το κόστος για μία τέτοια θέση είναι 50.000 δολ. για τους ενήλικες, και 25.000 δολ. για τα ανήλικα παιδιά.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως, είναι πως οι κύριοι της εταιρείας αυτής, προκειμένου να πουλήσουν θέσεις, δεν σταματάνε στα καιρικά φαινόμενα.Πίσω από την εν λόγω ''εγγύηση ζωής'', πολλοί είναι εκείνοι που διακρίνουν τακτικές τρομολαγνείας, καλλιέργειας φόβου και εξαργύρωσης ανύπαρκτων απειλών.

Μια απλή ματιά στον ιστότοπο της «Vivos» αρκεί για να διαγνώσει κανείς ύποπτα κίνητρα εκ μέρους της εταιρείας, καθότι αυτή συγκαταλέγει στα καταστροφολογικά της σενάρια ως ρεαλιστικές «απειλές»: τους αστεροειδείς, τις super ηφαιστειακές εκρήξεις, την ηλιακή ακτινοβολία, καθώς και την... εκτεταμένη αναρχία!!!!!!!

Τελικά θα βγάλουμε ψεύτες τους Μάγια? 

Γρήγορο ίντερνετ?

Πιο γρήγορο από το «γρήγορο» Ίντερνετ αποδείχθηκε ένα ταχυδρομικό περιστέρι. Σε έναν πρωτότυπο αγώνα που διεξήχθη στη Βρετανία, δέκα περιστέρια ανέλαβαν την «αποστολή» να παραδώσουν μια κινηματογραφική ταινία, την ίδια στιγμή που ένας υπολογιστής ξεκινούσε να κάνει το ίδιο, μέσω Διαδικτύου...

Η ευρυζωνικότητα αποτελεί το πιο σύγχρονο μέσο επικοινωνίας, ενώ τα ταχυδρομικά περιστέρια χρονολογούνται από τη ρωμαϊκή εποχή. Όμως χθες ο αγώνας μεταξύ των δύο «μέσων», υπογράμμισε τις χαμηλές ταχύτητες των ευρυζωνικών συνδέσεων σε αρκετές περιοχές. Το περιστέρι νίκησε το Ίντερνετ!

Ο αγώνας

Δέκα περιστέρια, που κουβαλούσαν ένα USB stick, ξεκίνησαν χθες το ταξίδι τους από μια φάρμα στο Γιόρκσαϊρ. Έπρεπε να παραδώσουν το αρχείο με την ταινία στον παραλήπτη της, που βρισκόταν 120 χιλιόμετρα πιο μακριά, στην παραθαλάσσια κωμόπολη Σκέγκνες.

Ταυτόχρονα ξεκίνησε το «ανέβασμα» της ταινίας -διάρκειας πέντε λεπτών- στο Ίντερνετ. Μια ώρα και ένα τέταρτο αργότερα τα περιστέρια είχαν φτάσει στον προορισμό τους, ολοκληρώνοντας την αποστολή. Την ίδια στιγμή, μόνο το 24% του αρχείου, μεγέθους 300MB, είχε «φορτώσει» στο Ίντερνετ.

Οι διοργανωτές αυτού του ιδιότυπου διαγωνισμού «φύσης» εναντίον «τεχνολογίας», δήλωσαν ότι η επίδειξη έγινε για να αναδειχθεί ότι οι ευρυζωνικές συνδέσεις σε ορισμένες περιοχές της Βρετανίας «εξακολουθούν να μην είναι οι ενδεδειγμένες».

Δεν είναι η πρώτη φορά που διοργανώνεται μια τέτοια κούρσα. Πέρυσι έγινε ένα παρόμοιο «πείραμα» στο Ντέρμπαν της Νοτίου Αφρικής. Ένα περιστέρι με το όνομα «Ουίνστον» χρειάστηκε δύο ώρες για να διανύσει μια διαδρομή 96 χιλιομέτρων. Στον ίδιο χρόνο, μόλις το 4% ενός αρχείου 4 GB είχε «κατεβεί».
Τα περιστέρια ολοκληρώνουν ένα ταξίδι 120 χιλιομέτρων σε περίπου δύο ώρες, ενώ μια ADSL σύνδεση θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσει τη μεταφορά ενός αρχείου 300 MB.

Χαμηλής ταχύτητας συνδέσεις στην περιφέρεια

«Η φάρμα μας έχει σύνδεση που πιάνει ταχύτητες 100 έως 200 Kbps ανά δευτερόλεπτο. Τα παιδιά πρέπει να κάνουν τα μαθήματά τους στον υπολογιστή και οι αγρότες να υποβάλουν online δηλώσεις, αλλά η σύνδεση δεν είναι κατάλληλη γι’ αυτές τις εργασίες», δήλωσε ο Τρεφ Ντέιβις, επικεφαλής της εκστρατείας για τη βελτίωση των ευρυζωνικών συνδέσεων στην βρετανική περιφέρεια.
Ο κ. Ντέιβις, ο οποίος είναι συνιδρυτής της εταιρείας υπηρεσιών Ίντερνετ Timico και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ISPA (Ένωση Παρόχων Διαδικτύου), πιστεύει ότι το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα από τους παρόχους Διαδικτύου και από την κυβέρνηση. «Αυτή είναι η Βρετανία. Θα έπρεπε να είναι πλήρως συνδεδεμένη, αλλά περίπου το ένα τρίτο των νοικοκυριών δεν μπορούν να έχουν ευρυζωνικές συνδέσεις», τόνισε.

Ωστόσο, η British Telecom αμφισβητεί τα στοιχεία του. Ο εκπρόσωπος του βρετανικού οργανισμού τηλεπικοινωνιών υποστήριξε ότι το 99% των νοικοκυριών μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ευρυζωνικότητα, πλην περίπου 160.000 γραμμών, «το μεγάλο μήκος των οποίων δεν επιτρέπει τη λειτουργία ευρυζωνικών συνδέσεων».

Ωστόσο, σύμφωνα με το BBC, ακόμη και στις αγροτικές περιοχές που διαθέτουν «γρήγορο» Ίντερνετ, στην πραγματικότητα οι συνδέσεις δεν είναι και τόσο γρήγορες.

Έρευνα που διεξήχθη πέρυσι για λογαριασμό του BBC διαπίστωσε ότι περίπου τρία εκατομμύρια νοικοκυριά στη Βρετανία είχαν συνδέσεις κάτω των 2 Mbps ανά δευτερόλεπτο.

Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να παρέχει συνδέσεις ταχυτήτων τουλάχιστον 2 Mbps σε κάθε σπίτι, μέχρι το 2015. Όμως, πρόσφατη έκθεση της οργάνωσης Ofcom διαπίστωσε ότι παρότι οι «ονομαστικές ταχύτητες» είναι σε άνοδο, οι πραγματικές ταχύτητες που απολαμβάνουν οι χρήστες είναι πολύ χαμηλότερες.

Πηγή: Τα Νέα


Σκεφτείτε να εκπαιδεύσουμε και αυτά τα πουλιά, για την ίδια δουλειά... με κωδικό όνομα... 16 Mbps... 8 Mbps... Ante geia Mbps.

Μοτοσικλετιστές περίεργος και υπέροχος κόσμος …

 Διαβάζοντάς το, ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να το περιγράψω με έλουσε από την κορυφή έως τα νύχια. Δεν ήταν συγκίνηση, δεν ήταν λύπη, δεν ήταν αναμνήσεις. Ίσως να ζήλεψα. Όχι φυσικά για το περιεχόμενο της ιστοριούλας, αλλά για τον τρόπο γραφής.
Απολαύστε το.




Μερικά χρόνια πριν ο μπαμπάς ενός από εμάς που δεν υπάρχει πια, ο μπαμπάς
ενός αγγέλου με το νούμερο 24 στο φέρινγκ και στη καρδιά, μας περιέγραψε έτσι …
«…Μου είχε μιλήσει πολύ για σας αλλά για να πω την αλήθεια δεν έδωσα και πολύ βάση.
Εκείνος όμως που ήταν μεγάλος ξεροκέφαλος σας σύστησε έναν προς ένα.
Όλους αυτούς τους νέους που γνώρισα θα μπορούσα να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω σαν να ήταν δικά μου παιδιά.
Βυθισμένοι μέσα στις μαύρες δερμάτινες φόρμες τους με τα φανταχτερά τους κράνη, όλοι τους αληθινοί σκληροί άντρες !
Μια παρέα που στο δρόμο δε κατεβάζει ποτέ το βλέμμα.
Αν όμως κάποιος σηκώσει τις μαύρες ζελατίνες που θυμίζουν Αριανούς θα δει ένα ζευγάρι υπέροχα καθαρά μάτια, πρησμένα από αληθινά δάκρυα, που μέσα τους μπορείς να βυθιστείς και να φτάσεις μέχρι τη ψυχή, διαπιστώνοντας πόσο καθαρή είναι !
Βγάλτε τους τη φόρμα και θα ανακαλύψετε ότι μέσα της κρύβονται μεγάλα παιδιά
ερωτευμένα με τη ζωή, ερωτευμένα με τα Σαββατοκύριακα τα γεμάτα μπριζόλες
και λουκάνικα, αλλά ακόμα με την ανάγκη του πατέρα και της μητέρας,
όταν η ζωή τους παίζει σκληρά…»


Λένε ότι κάθε φορά που καβαλάμε, στη σέλα μαζί μας ανεβαίνουν άγγελοι και διάβολοι …
Είναι αλήθεια !
Αντιπροσωπεύουν αυτή τη διπολικότητα που κάνει τον κόσμο μας να ζει γεμάτο
από συναισθήματα, τόσο έντονα που μερικές φορές νομίζεις ότι η καρδιά θα πεταχτεί έξω από τα στήθια και θα αρχίσει να τρέχει μόνη της ουρλιάζοντας !
Διάβολοι που μας γυρνάνε τον καρπό με τρόπο πολλές φορές παράλογο και βίαιο,
με την αδρεναλίνη να φτάνει κατευθείαν στο μυαλό, αφήνοντας σε να τρέμεις για ατελείωτα δευτερόλεπτα.


Άγγελοι που έχουν το πρόσωπο και τη φωνή όλων αυτών που δεν είναι πια μαζί μας, όλων αυτών που αγαπήσαμε, όλων των φόβων μας και των εμπειριών μας που φτιάχτηκαν απ΄ τα σπασμένα κόκαλα μας.
Ναι είναι αλήθεια, με τη μοτοσικλέτα μπορείς να σκοτωθείς !
Συμβαίνει, μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε από μας και μπορεί να χτυπήσεις, να πονέσεις, και πονάει πολύ, είναι όμως αλήθεια ότι η ζωή μετασχηματίζεται σε υπέροχες αναμνήσεις, σε στιγμές αιώνιες,σε γέλια τόσο δυνατά που μπορούν να φέρουν τον ήλιο ακόμα και σε μια κρύα βροχερή μέρα του Νοέμβρη
Μιλήστε με τον καθένα από μας και πείτε του να σας διηγηθεί μια βόλτα που έκανε, ένα ανέκδοτο, μια στροφή και χαθείτε μέσα σε εκείνο το βλέμμα που πετάει σπίθες, μέσα στα γέλια και τα χαμόγελα που αβίαστα χαράζουν το μέτωπο και το πρόσωπο.
Μιλήστε στον καθένα από μας και ρωτήστε τον, τι θα απογίνει την ημέρα που θα αναγκαστεί
να παραιτηθεί από αυτό του το πάθος και ετοιμασθείτε να ακούσετε τη κραυγή της σιωπής, να δείτε το παιδικό βλέμμα να χάνεται και τη θέση του να παίρνει το βλέμμα του ναυτικού που ζει στη στεριά ή του πιλότου δεμένου στη γη !
Με τη μοτοσικλέτα μπορεί να σκοτωθείς είναι αλήθεια, αλλά δεν υπάρχει καλλίτερος τρόπος να ζήσεις το χρόνο που σου έχει παραχωρηθεί …
Αν ακόμα δεν έχετε καταλάβει … Αφήστε το, δε θα καταλάβετε ποτέ …
Μα αν αύριο τύχει να πάτε στη θάλασσα με το αμαξάκι σας και την οικογένεια σας
και δείτε το γιο σας να χαιρετάει μέσα από τ αμάξι έναν από μας σαν τρελός,
μη προσπαθήσετε να καταλάβετε ούτε κι αυτόν !
Το παιδί μέσα από το υποσυνείδητο του, βλέπει σε μας αυτή τη σπίθα που εσείς δεν ήσασταν ικανοί να του γεννήσετε.
Κι αν δείτε το μοτοσικλετιστή να ανταποδίδει το χαιρετισμό … δεν υπάρχει τίποτε το περίεργο.
Οι άγγελοι στη γη χαιρετιούνται πάντα, μα όποιος έχασε τα φτερά του το έχει ξεχάσει προ πολλού !


Μοτοσικλετιστές περίεργος και υπέροχος κόσμος …
Ευτυχής να είμαι ένας απ αυτούς

Πόσοι κόσμοι!!

Πρωινές ώρες, και μόλις έχω τελειώσει κάτι δουλειές στο κέντρο της πόλης μου, έχω και κανά δυο ωρίτσες ελεύθερες να αφιερώσω στον εαυτό μου.

Φραπεδάκι φελιζολινάτο και νερό λοιπόν, και στο παγκάκι της Πλατείας Αριστοτέλους. Κάτω από την Εγνατία, για τους πολύ περίεργους. Όχι κάτω χαμηλά... όχι. Εκεί είναι για άλλους. Ή για άλλες ώρες.

Εγώ ήθελα να δω πολλούς κόσμους.  Χαμηλά στην Αριστοτέλους, βλέπεις ένα το πολύ δύο κι αυτοί σχεδόν ίδιοι και ίσοι μεταξύ τους. Ενώ επάνω...!!!

Συνταξιούχοι: Πολυπλοκότατος κόσμος.

 Παντρεμένος ή...? Μεγάλο-συνταξιούχος ή? Άτυχος? Επαγγελματίας?Θα το βρείτε αν αφιερώσετε 2 λεπτά επιπλέον, της ματιάς που θα του ρίχνατε. Αν έχει λυμένα τα νοίκια του, αν έχει δικό του σπίτι, αν χαροπαλεύει να τα ταιριάξει και να τα κολλήσει, όλα.

Παντρεμένος ή...Ο παντρεμένος ή για ψώνια θα πηγαίνει, ή αν έχει προλάβει να πάει νωρίτερα... θα γυρίζει. Ίδιο ύφος και στις δύο περιπτώσεις, απλά οι ώμοι πιο σκυφτοί στην δεύτερη. Από τις σακούλες είναι? Από την συνήθεια είναι? Το καλούπι είναι τέτοιο? Το τσιπάκι είναι τόσο βαρύ σ΄αυτή την κατηγορία?

Τι να πω... δεν ξέρω!

Ενώ ο ''ή''... αεράτος. Στο καφενείο θα πηγαίνει, και στο δρόμο θα πειράξει το μουστάκι του αν έχει, αν δεν έχει θα πειράξει καμιά καθαρίστρια, καμιά τουρίστρια ή στην τελική τον φίλο του. 

Θα λέει φωναχτά  ιστορίες για το πως έχασε το 5άρι στο Τζόκερ, για το σαφάρι που πήγε με γκρουπ στον Άγιο Ραφαήλ, για το κ0λ0πλακωτό που έχασε για ένα πούλι την παρτίδα, αλλά και για την χαλάρωση που ένοιωσε στα Ιαματικά λουτρά στο Πόζαρ.

Στην Αριδαία δηλαδή.

 Ο άτυχος.

Υπάρχει κι άλλο είδος συνταξιούχου βέβαια. Αυτός που ακόμη δουλεύει.

Αυτός που πουλάει ρομποτάκια, σκυλάκια που στέκονται στα δυο τους πόδια, σαλέπι, την ψυχή του στο διάβολο για μια χούφτα κέρματα... και θα ξεχάσει να του πει να τον ξανακάνει νέο.

Αυτός που είναι αναγκασμένος στα 70 του να παλεύει για το φαΐ και το τσιγαράκι του. Για το σήμερα.

Το αύριο δεν τον πολύ-νοιάζει. 

Γιατί μέχρι αύριο... ποιος ζει ποιος πεθαίνει? Είναι στα σχέδιά του, αλλά δεν το κατατάσσει στα πρωτεύοντα. Θα τακτοποιήσουμε πρώτα κάτι εκκρεμότητες που έχουμε, και βλέπουμε.

Επαγγελματίες συνταξιούχοι.Ένα άλλο είδος που παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον είναι οι Επαγγελματίες συνταξιούχοι.

Αυτοί δηλαδή που έκαναν μία δουλειά στη ζωή τους... μόνο και μόνο για να βγουν στη σύνταξη.

Σχεδιασμένα όλα στην εντέλεια. Τόσα θα φάμε, τόσα θα πιούμε και τόσα θα βάλουμε στην άκρη. Νόμος. Και μακάβριο.

Να βλέπω από τα 22 μου... πως μπορεί να είμαι στα 65 μου... 43 χρόνια μετά... δύο  22άρια ακόμη... μετά!!!

Άντε και να έβλεπα σου λέω εγώ. Και να ήμουν και μέσα στα πλάνα. Τώρα?

Τώρα , 43 χρόνια μετά, αυτός ο άνθρωπος μπορεί να έχει 3-4 ενοίκια να εισπράττει, να έχει κάνει από ένα σπίτι δώρο στις 3 κόρες του, από ένα αμαξάκι στους γαμπρούς, να έχει ένα-δυο λογαριασμούς σε ισόποσες τράπεζες και να βοηθάει και τα παιδιά.

Γι΄αυτόν το σκοπό κατασκευάστηκε. Γι΄αυτόν το σκοπό δούλεψε. 

Γι΄αυτόν το σκοπό, μπορεί να μην έζησε. Μ΄αυτόν το σκοπό, πάει στα ίδια σαφάρι και στα ίδια Ιαματικά με τον ''ή'' και έχει την ίδια όψη με τον ''άτυχο''.

Πρόβλημα.

Κάπου εδώ, θα αναγκαστούμε να διακόψουμε την ροή του προγράμματός μας, καθώς μετά από συνεννόηση με τον εκδότη μου, καταλήξαμε πως σας κούρασα.

Επίσης καταλήξαμε πως θα το βγάλουμε σε επεισόδια, γιατί η θεματολογία του συγκεκριμένου καφέ μπορεί να ξεπεράσει κάθε όριο.

Στο επόμενο τεύχος: Φοιτητές

Άντε... γεια.

Φθηνή κρουαζιέρα

Εγώ θα αποκαλούμε ως Χχ, και ο φίλος ως Ζ.

Χχ: - Πάμε ρε μια βόλτα να αδειάσει το κεφάλι μας?

Ζ: - Έχεις κάτι υπ΄όψιν σου?

Χχ: - Έχω. Πάρε ένα ζευγάρι παντόφλες για τη θάλασσα, ένα σορτσάκι κι ένα sleeping-bag.

Z: - Για που ρε?

Χχ: - Θα περάσω 09:00 από το σπίτι σου και θα τα πούμε.

Η αλήθεια είναι πως στο σπίτι του ήμουν κατά τις 10:00 αλλά ούτε αυτός γκρίνιαξε, ούτε κι εγώ.Ανέβηκα, ήπιαμε καφέ και κατεβήκαμε να ξεκινήσουμε. Για το ''που'', ούτε κουβέντα. Ωραία θα περάσουμε, σκέφτομαι. 

Στο πρώτο βενζινάδικο, φουλάρισμα και ερώτηση.

Χχ: - Πόσα λεφτά έχεις?

Ζ: - 80 ευρό και το ντεπόζιτο γεμάτο.

Χχ: - Και 110 εγώ... μια χαρά είμαστε. Πάμε? 

Χ: - Πάμε.

Και πήραμε τον δρόμο του βενζινάδικου. Αν ακολουθήσεις τον δρόμο του βενζινάδικου, σε βγάζει... όπου θελήσεις. Είναι μαγικός ο δρόμος του βενζινάδικου. Στο δεξί σου χέρι κρατάς το μαγικό ραβδί, και στο αριστερό τον χάρτη με το σημαδάκι του θησαυρού... το σημαδάκι, που θα επιλέξεις εσύ που θα το βάλεις. 

Επίσης το καλό σ΄αυτούς τους χάρτες, είναι η απουσία του μονοπατιού. Δεν σου λέει από που να πας. Άνοιξε το μυαλό σου και απ΄όπου θέλεις τράβα. Όπου θέλεις τράβα... τι άλλο θέλεις?

Εδώ που τα λέμε, αν είχε και κανένα 100ευρω κάθε φορά που τον άνοιγες... θα έκανε τρελές πωλήσεις.

Σαν Παλιό Σινεμά...

Έτσι κι εμείς βρεθήκαμε να πίνουμε νεράκι και να καπνίζουμε τσιγαράκι στην Νικήτη. ''Δεύτερο'' πόδι της Χαλκιδικής για τους αδαείς, ''μεσαίο'' για τους εντελώς Αγεωγράφητους. Το ερώτημα ''που είναι καλύτερα, στο πρώτο ή στο δεύτερο πόδι'' έχει απαντηθεί εδώ και πολύ καιρό.

'' Ανάμεσα στα πόδια είναι καλύτερα''.

Χχ: - Για φαΐ τι θα κάνουμε?

Ζ: - Αααα... εγώ δεν πεινάω ακόμη.

Χχ: - Κατάλαβα... 190 ευρώ θα τα πιούμε.

Ζ: - Έχουμε και τα τσιγάρα μας αγορασμένα...

Χχ: - Και τα ντεπόζιτα γεμάτα μιας και μ΄έφερες στη Νικήτη με 120-130... οπότε για που τραβάμε?

Η ερώτηση απαντήθηκε μετά από 50 περίπου λεπτά της ώρας απίστευτης διαδρομής. Κάθε 3 με 5 χιλιόμετρα μπορούσες να σταματάς και να φωτογραφίζεις μέχρι να σου τελειώσει η μπαταρία από την ψηφιακή. Επειδή κανένας μας όμως δεν είχε προβλέψει το θέμα της μπαταρίας, οι κόκκινοι συναγερμοί στην οθόνη και των δύο ψηφιακών μηχανών που είχαμε μαζί μας, άρχισαν να κάνουν αυτό για το οποίο κατασκευάστηκαν. Χαμηλή μπαταρία. Ένα ανόητο μικρό εικονίδιο που αναβόσβηνε, έκανε την πρώτη προσπάθεια να μου χαλάσει την βόλτα!!

Προλαβαίνω μία ακόμη.

Θα ΄θελες.

Σάρτη είχε δείξει το ραβδάκι. Βρήκαμε κι ένα φίλο του Ζ, που απ΄ότι κατάλαβα είχε κι αυτός μαζί του χάρτη, και περάσαμε μούρλια.

Δεν θα τρέχω να σε φτάσω ΖΩΗτσα... θα μ΄ακολουθάς. Δεν θα τρέχω, αλλά δεν θα σε αφήσω να με προσπεράσεις εύκολα.

Χχ: - Τι κάνουμε σήμερα?

Ζ: - Φορτώνουμε τα πράγματα, πίνουμε ένα φραπέ και ξεκινάμε.

 Λοιπόν αυτό το οδικό δίκτυο της Σιθωνίας είναι εντελώς μοτοσυκλετιστικό!!!! 

Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να έχει αφορμή για ένα κλικ της φωτογραφικής, και να λέει...

Χχ: - Στην μεθεπόμενη στροφή μωρέ... δεν πειράζει.

Ο Ζ δεν με άκουγε. Ήταν απορροφημένος με τα τοπία ντεμέκ, και πάλι με το 120 βαδίζαμε. Ο τίτλος της ιστοριούλας αυτής, από αυτό το γεγονός είναι αυτός που είναι.

Είχα πάει το ΄96 στην Τριστινίκα, και δίπλα από το κάμπινγκ όπου στήσαμε, λειτουργούσε ένα Beach-Bar με το όνομα Ethnic. Τότε, πουλούσε καλοκαιρινούς έρωτες, ηλιοβασιλέματα, καμιά αρπαχτή και αρκετά υποφερτή μουσική.

Χχ: - Να περάσουμε μια βόλτα να δούμε σε τι κατάσταση είναι?

Ζ: - Ναι ρεεε.

Φτάσαμε κατά της 11:30 και η δεύτερη δουλειά που κάνω είναι να βγάλω φωτογραφική.

Απάγκιο

 Μετά από 14 χρόνια ίδιο μαγαζί!! Τα ίδια πουλούσε ακόμη. Σε μικρότερες ποσότητες από ό,τι είδα, καθώς ''η πτώση του τουρισμού έχει αγγίξει το 40% και...''

Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα το ίδιο μένουν.

Καλοκαιρινό Έρωτα δεν ήθελα... ηλιοβασίλεμα και να παρήγγελνα θα μου ερχότανε το απόγευμα... αρπαχτή δεν ήθελα γιατί έβραζε ο τόπος στους 39-40, έτσι παρήγγειλα μια μπυρίτσα, να ακούσω την μουσικούλα μου και να προσέξω λίγο περισσότερο το μαγαζί και τον κόσμο του. Ιδίως τον κόσμο του.

Κερνώ ηλιοβασίλεμα

Ναι ναι, εκεί μας βρήκε το ηλιοβασίλεμα και ευκαιρίας δοθείσης το ήπια. Μετά τις μπύρες σε γαληνεύει. Κι αυτό είναι κακό. Είναι κακό γιατί έχεις και τον γυρισμό, που όλο του δίνεις αναβολή αλλά αυτός το βιολί του. Παρών και ξανά Παρών και και και...

Τι τα θέλω εγώ τα κοκτέιλ...

Γυρίσαμε σπίτι κατά τις 02:30 ξημερώματα Δευτέρας. Λεφτά φυσικά δεν γυρίσαμε πίσω, άλλωστε πήγαμε για να αφήσουμε... προβλήματα, άγχη, στρες και λοιπές αηδίες που νομίζουμε πως μας κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Το νόημα:

Με 110 ευρώ, βρήκα τρόπο να αδειάζω το κεφάλι μου από διάφορα. Βέβαια γυρνώντας σπίτι θα τα βρεις να σε περιμένουν στην πόρτα, αλλά τα αντιμετωπίζεις με κεφάλι άδειο. Χωράει τώρα.

Άντε... γεια.

Είμαι...

... εγώ εξάρτημα της μηχανής σας, κι ο γιος μου τ΄ανταλλακτικό...

Καλημέρα. Πάντα είχα πρόβλημα με το ''Συστηθείτε'' δι΄αλληλογραφίας ενώ ποτέ στο τετ-α-τετ. Κάνεις μια χειραψία, λες το ονοματάκι σου κι ένα ''χάρηκα'' και ο πάγος έχει πλέον ραγίσει. Τα υπόλοιπα είναι θέμα χρόνου. Ενώ τώρα?

Τώρα λοιπόοοον... μ΄αρέσουν οι βόλτες με μοτοσυκλέτα. Γρήγορες αργές, με παρέα ή μοναχικές δεν έχει σημασία. Την νύχτα αποφεύγω (όσο μπορώ) να οδηγώ. Είναι πλέον επικίνδυνα.

Την μοτοσυκλέτα μου την κινώ όλο το χρόνο. Δεν ξέρει τι είναι το γκαράζ αλλά ούτε και πυλωτή. Όλες μου οι μοτό με τον ίδιο τρόπο εκπαιδευμένες. Του πεζοδρομίου. Λουκέτα αλυσίδες συναγερμοί, αλλά στο πεζοδρόμιο. Κάτι σαν ''π0υτ@ν@ πεζοδρομίου'' αλλά ''με προστασία''... ''με νταβατζή''. Όχι από αυτές που βγαίνουν μόνες τους κι ό,τι κάτσει.

Κάθισα και σκέφτηκα πολλές φορές και ώρες, τι είναι αυτό που νοιώθει ο μοτοσυκλετιστής για την μοτοσυκλέτα του. Άλλοι λένε αγάπη... άλλοι λένε έρωτας... άλλοι λένε αδρεναλίνη... άλλοι ξύσιμο.

Όλα αυτά κι άλλα τόσα είναι παιδιά. Ότι μας έχουν πει, έχουμε ακούσει, έχουμε ζήσει, μας τα είπε πρώτος ξάδερφος που έκανε παρέα τον κολλητό του Κεραμιδά... ακόμα κι αυτά είναι.

Όπως και το γεγονός πως είναι επικίνδυνη. Πως σε προσέχουν λιγότερο έως καθόλου οι άλλοι οδηγοί. Δεν μασάμε όμως γιατί βρήκαμε τρόπο και το στολίσαμε όμορφα.

''Με τη μοτοσικλέτα μπορεί να σκοτωθείς είναι αλήθεια, αλλά δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ζήσεις το χρόνο που σου έχει παραχωρηθεί …''.

Εεεεε!!!! Άντε γειάααα? 

Όπως ήταν φυσικό, άρεσε και στον μεγάλο μου γιο. Τα έχουμε πάει τα βολταρίκια μας. Είναι 15 χρονών και έχουμε περίπου ένα χρόνο που κάναμε την πρώτη μας ''μεγάλη'' βόλτα. Γύρω στα 300 χιλιόμετρα μόνιμου χαμόγελου. Και δικού του και δικού μου. Άψογος συναναβάτης. Είναι 1,70 και 74 κιλά και ήταν σαν να μη κουβαλούσα άνθρωπο. Μόνο η μοτοσυκλέτα καταλάβαινε την διαφορά. 

Το καμάρι μου το μεγάλο...

Έχω και ένα μικρότερο σε ηλικία καμάρι, αλλά γι΄αυτό θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Κάπου με φίλους.

Εδώ είμαι... δεν τελείωσα.
Μ΄αρέσει να ακούω και μουσική. Όλη μέρα μπορώ να ακούω μουσική. Τζουγκρανάω και λίγη κιθάρα... αλλά δύσκολη ρε φίλε!!! Πω πωωωω... δεν μάθαινα καλύτερα τουμπερλέκι να κοπανάω όλη μέρα!! Τέλος πάντων.
Να βάλω καμία φωτογραφία ακόμη? Θα βάλω.

Νοεμβριανά

Εξωτερικό δεν έχω πάει καθόλου με την μηχανή και πάω να σκάσω. Όλο κάτι θα συμβεί (συνήθως ''λογιστικού'' περιεχομένου) και θα πάρει αναβολή.Την Ελλαδίτσα μας όμως μπορώ να πω πως την έχω γυρίσει καλούτσικα. Όχι ό,τι δρόμος υπάρχει, πως τον περπάτησα, αλλά την περπάτησα. 
Από Καλαμάτα μέχρι Φλώρινα, κι από Καρπενήσι μέχρι Ρίζια από ηπειρωτική Ελλάδα, και από νησιά μόνο Θάσο και Κρήτη.

Κάθε Τρίτη Μάστορα

Από τότε που καβάλησα μοτοσυκλέτα άρχισε να μ΄αρέσει και η φωτογραφία. Να βλέπω φωτογραφίες τραβηγμένες αλλιώς... διαφορετικά.
Πήγαμε το Σ/Κ που μας πέρασε με ένα φίλο στην Σιθωνία. Έβγαλε 3 φωτογραφίες από εκεί που καθότανε!! Σκαμπό θα ήταν, καναπές θα ήταν, καρέκλα θα ήταν από εκεί θα τράβαγε!! Ήμαρτον!!!!

Ethnic Όνομα και Πράμα

 Σας κούρασα? Μάλλον ναι έ? Θα χαρώ πολύ να τα λέμε συχνά πυκνά, αρκεί να έχουμε ''κάτι'' να λέμε. Έστω και μία προσωπική εμπειρία που για πολλούς μπορεί να μην πει τίποτα, για κάποιους μπορεί να πει πολλά. Άντε... γεια.