Χορεύοντας με τους... γόνους.

Γυρνώντας το χρόνο πίσω, ξέθαψα στιγμές. 

Στιγμές που ίσως δεν τις έδωσα την πρέπουσα σημασία.

Στιγμές που πριν μερικές δεκάδες χρόνια ίσως και να μη τις θυμόμουν.

Στιγμές, που μπορεί να πέρασαν ''στο Ντούκου''.

Στιγμές που σήμερα τις ξαναζώ.

Στιγμές που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, χωρίς να ξέρω το γιατί. Ίσως γιατί είναι στιγμές... που πρέπει να τις μοιραστώ.


Άντε γεια.

Φθάνει πια..

Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε.

Η πραγματική ζωή.

Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε. Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.

Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.

Σταματήστε να περιμένετε να τελειώσετε το σχολείο, να ξαναγυρίσετε στο σχολείο, να χάσετε 10 κιλά, να πάρετε 10 κιλά, να ξεκινήσετε να δουλεύετε, να παντρευτείτε, να έρθει η Παρασκευή το βράδυ, η Κυριακή πρωί, να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι, να πληρώσετε την υποθήκη σας, να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, η τα μέσα του μήνα, να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο, να πεθάνετε, να ξαναγεννηθείτε ... πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.

Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός.

Δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος για να είστε ευτυχισμένοι ....από το ΤΩΡΑ !  

Ζήστε και εκτιμήστε την τωρινή στιγμή.

Ψηφιακά αθάνατοι στο Ίντερνετ

Κάποιοι µόλις τη γνώρισαν. Είδαν µια εικόνα της. Διάβασαν τις σκέψεις της. Σχολίασαν κι ας µην πάρουν ποτέ απάντηση από την ίδια. Η Αµαλία πέθανε. Εδώ και τριάµισι χρόνια. Αλλά η διαδικτυακή φωνή της ακούγεται ακόµη.

Στο δωµάτιό της πορτοκαλί κουρτίνες, κασκόλ του Ολυµπιακού, µια φωτογραφία του Ριβάλντο. Στις ντουλάπες τα ρούχα ανέγγιχτα. Και κάτω από το κρεβάτι µια µαύρη βαλίτσα.

Χρειάζονται δυο χέρια για να τη σηκώσεις. Κρύβει εξετάσεις, γνωµατεύσεις, ακτινογραφίες. Σπάνια ανοίγει αυτή η βαλίτσα. Τίποτα δεν µετακοµίζει απ’ το δωµάτιο. Ούτε το γκρι λάπτοπ της. Περιµένει στο κέντρο του γραφείου, µε την οθόνη µαυρισµένη, κάποιος να το φορτίσει.

Σε αυτό έγραφε η Αµαλία Καλυβινού τις σκέψεις της όσο νοσηλευόταν στα νοσοκοµεία. Στο µπλογκ http:// fakellaki.blogspot.com είχε παρουσιάσει σε χιλιάδες αναγνώστες τη νοσηρή πλευρά του Ελληνικού Συστήµατος Υγείας. Η Αµαλία πέθανε στα 30 της από καρκίνο. Επειτα από σειρά λανθασµένων ιατρικών γνωµατεύσεων. Σήµερα η µητέρα της Δικαία Τσαβαρή διαβάζει ξανά τα κείµενά της.

«Το δωµάτιό της δεν το χαλάω. Κοιµάµαι ακόµα στο κρεβάτι της. Αλλά όταν διαβάζω τώρα όσα έγραψε, νοµίζω ότι η Αµαλία υπάρχει ακόµα εδώ. Το πνεύµα της µένει ζωντανό», λέει.

Παρά τα σοβαρά προβλήµατα υγείας, η Αµαλία δεν µιλούσε για θάνατο. Ούτε είχε συµβουλεύσει τους συγγενείς της πώς να διαχειριστούν το µπλογκ στην απουσία της. Δεν πρόλαβε καν να αποχαιρετήσει τους αναγνώστες της. Τα γραπτά της όµως κυκλοφόρησαν, σχολιάστηκαν και, όπως λέει η µητέρα της, δέχονται επισκέψεις ακόµα και σήµερα. Οσοι δεν την ήξεραν τη γνωρίζουν µέσα από αυτά. Πέρα από το παιδικό της δωµάτιο και τα προσωπικά της αντικείµενα, η Αµαλία άφησε ένα ανεξίτηλο κοµµάτι του εαυτού της στον ψηφιακό κόσµο. Εναν κόσµο που συχνά αντιµετωπίζουµε ως προέκταση της φυσικής µας ύπαρξης. Τον εµπλουτίζουµε µε εφήµερες σκέψεις, προσωπικές λεπτοµέρειες, αγαπηµένα ακούσµατα. Τον ντύνουµε µε φωτογραφίες µας και βίντεο. Οταν κάποια στιγµή πεθάνουµε, αυτή η εικόνα του ηλεκτρονικού εαυτού µας θα παραµείνει στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, στα µπλογκ, στα e-mail µας. Ποιος όµως θα έχει πρόσβαση σε αυτήν;

Και για πόσο;

Η Αμαλία Καλυβινού δεν πρόλαβε να αφήσει τους κωδικούς του µπλογκ της σε φίλο ή συγγενή. Ούτε στην κοινωνική λειτουργό στο νοσοκοµείο «Ερρίκος Ντυνάν» Φρόσω Χατζάκη, που την είχε ενθαρρύνει να ξεκινήσει το γράψιµο. Τα κείµενα της Αµαλίας όµως τη συντροφεύουν µέχρι και σήµερα. «Τα διαβάζω ξανά. Με βοηθούν να µην ξεχάσω», λέει. Στην ψηφιακή εποχή η διαδικτυακή µας κληρονοµιά χρησιµεύει ως αντίδοτο στη λήθη.

Στο τριάρι της Αγίας Βαρβάρας η Δικαία Τσαβαρή τακτοποιεί τα έγγραφα στη µαύρη βαλίτσα. Μια επίσκεψη στο δωµάτιο της κόρης της αρκεί για να ξυπνήσει αναµνήσεις. Ανοίγει το γκρι λάπτοπ και διαβάζει τα κείµενα στο µπλογκ. «Η Αµαλία πέθανε, αλλά δεν έφυγε», λέει. «Θα µείνει εδώ. Και θα µείνει πιο πολύ απ’ όλους µας». 

Πηγή: Τα Νέα

Κάτω από γέφυρες κοιμούνται οι Αλήτες.

Απόγευμα και η θερμοκρασία επιτρέπει μία βόλτα, έτσι... ''για να πάρει το μυαλό μου αέρα''.

Προορισμός άγνωστος και κοντινός. Μόνος μου, γιατί δεν θέλω ούτε να κουβεντιάσω... ''Ο ήλιος του Χειμώνα με μελαγχολεί'', και το μόνο φάρμακο που έχει αποτέλεσμα είναι η βόλτα.

Εκτός από κάποιες περιπτώσεις σαν αυτή που προσπαθώ να βρω τρόπο να σας διηγηθώ τώρα.

Δύο μέρες μετά... και τρόπος δεν βρέθηκε. Οπότε ας μιλήσει η φωτογραφία.

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι ''κλεμμένη'' και χρησιμοποιήθηκε ''για τις ανάγκες'' του δημοσιεύματος.

Mε Ακόντια...

Είναι λίγο παλιό μα πάντα επίκαιρο.

..60 με 80 αυτόχθονες έχουν σκοτωθεί μέχρι στιγμής στο Περού... και 22 (λέει η αστυνομία) αστυνομικοί...οι 7 από αυτούς με ακόντια!!

ΜΕ ΑΚΟΝΤΙΑ!!!

Είμαι στην Ελλάδα του 20ου αιώνα και έχω το θράσος να λέω ότι αγωνίζομαι (για τι; για το σαρκίο μου και μόνο!) και κάποιοι έχουν τ 'αρχίδια να απαντάν στις σφαίρες με ακόντια!!

ΜΕ ΑΚΟΝΤΙΑ !!!!

Φρέσκες οι εκλογές και η "οικολογία" αχνίζει ακόμη...οικολόγοι της πόλης και του γραφείου (κανείς τους δεν είπε τίποτα για τους ιθαγενείς που χάθηκαν, που χάνονται, που δεν μασάν να χάνονται)... δράσεις και λύσεις για καθαρές μορφές ενέργειας, και ανακύκλωση και οικολογική συνείδηση και παπαριές αεράτες .. την ώρα που φυλές ποτίζουν τη γη με αίμα για να υπερασπιστούν ΟΧΙ το σπίτι τους, το οικόπεδό τους, την εταιρεία τους, το βιος τους (ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ!!) ..αλλά τη γη και το δάσος του ΑΜΑΖΟΝΙΟΥ!!

ΜΕ ΑΚΟΝΤΙΑ !!!!!!!

Με Ακόντια!!!

Κανείς δεν τους πήρε χαμπάρι, κανείς δεν έκανε τίποτα, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!! Μη τολμήσετε, μη διανοηθείτε να τους "Συμπαρασταθείτε" με τους ηλίθιους και άχρηστους τρόπους σας!! Δεν έχουν αυτοί ανάγκη την δική σας συμπαράσταση. ΕΣΕΙΣ έχετε τη δική τους! ΔΕΝ μπορώ να τους βοηθήσω... κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει ουσιαστικά... κανείς δεν μπορεί να τους στείλει ΟΠΛΑ και σφαίρες για να κεράσουν τους φασίστες που μοίρασαν τη γη ΤΟΥΣ... αλλά δεν πειράζει... δεν έχουν ανάγκη... τα βγάζουν πέρα και...

...ΜΕ ΑΚΟΝΤΙΑ!!!!!!!!!!!
 
Για κάτσε τώρα (βρες λίγο χρόνο από τη δουλειά και το τρέξιμο!)και σκέψου...
ΕΣΥ... ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΡΙΞΕΙΣ ;

Αυτοί έχουν ακόντια, κάποιοι άλλοι Παλαιστίνιοι πέτρες... εσύ... τι σκατά έχεις... τι σου απέμεινε να ρίξεις;

Υ.Γ.    Οι υπέροχοι άνθρωποι με τα ακόντια ΝΙΚΗΣΑΝ!  Πάγωσε ο νόμος που παραχωρούσε τη γη και τα δάση στην εκμετάλλευση. 


http://www.aidesep.org.pe/     Η  οργάνωση των αυτοχθόνων του Περού.


Άντε... γεια.