Κάποιοι µόλις τη γνώρισαν. Είδαν µια εικόνα της. Διάβασαν τις σκέψεις της. Σχολίασαν κι ας µην πάρουν ποτέ απάντηση από την ίδια. Η Αµαλία πέθανε. Εδώ και τριάµισι χρόνια. Αλλά η διαδικτυακή φωνή της ακούγεται ακόµη.
Στο δωµάτιό της πορτοκαλί κουρτίνες, κασκόλ του Ολυµπιακού, µια φωτογραφία του Ριβάλντο. Στις ντουλάπες τα ρούχα ανέγγιχτα. Και κάτω από το κρεβάτι µια µαύρη βαλίτσα.
Χρειάζονται δυο χέρια για να τη σηκώσεις. Κρύβει εξετάσεις, γνωµατεύσεις, ακτινογραφίες. Σπάνια ανοίγει αυτή η βαλίτσα. Τίποτα δεν µετακοµίζει απ’ το δωµάτιο. Ούτε το γκρι λάπτοπ της. Περιµένει στο κέντρο του γραφείου, µε την οθόνη µαυρισµένη, κάποιος να το φορτίσει.
Στο δωµάτιό της πορτοκαλί κουρτίνες, κασκόλ του Ολυµπιακού, µια φωτογραφία του Ριβάλντο. Στις ντουλάπες τα ρούχα ανέγγιχτα. Και κάτω από το κρεβάτι µια µαύρη βαλίτσα.
Χρειάζονται δυο χέρια για να τη σηκώσεις. Κρύβει εξετάσεις, γνωµατεύσεις, ακτινογραφίες. Σπάνια ανοίγει αυτή η βαλίτσα. Τίποτα δεν µετακοµίζει απ’ το δωµάτιο. Ούτε το γκρι λάπτοπ της. Περιµένει στο κέντρο του γραφείου, µε την οθόνη µαυρισµένη, κάποιος να το φορτίσει.
«Το δωµάτιό της δεν το χαλάω. Κοιµάµαι ακόµα στο κρεβάτι της. Αλλά όταν διαβάζω τώρα όσα έγραψε, νοµίζω ότι η Αµαλία υπάρχει ακόµα εδώ. Το πνεύµα της µένει ζωντανό», λέει.
Παρά τα σοβαρά προβλήµατα υγείας, η Αµαλία δεν µιλούσε για θάνατο. Ούτε είχε συµβουλεύσει τους συγγενείς της πώς να διαχειριστούν το µπλογκ στην απουσία της. Δεν πρόλαβε καν να αποχαιρετήσει τους αναγνώστες της. Τα γραπτά της όµως κυκλοφόρησαν, σχολιάστηκαν και, όπως λέει η µητέρα της, δέχονται επισκέψεις ακόµα και σήµερα. Οσοι δεν την ήξεραν τη γνωρίζουν µέσα από αυτά. Πέρα από το παιδικό της δωµάτιο και τα προσωπικά της αντικείµενα, η Αµαλία άφησε ένα ανεξίτηλο κοµµάτι του εαυτού της στον ψηφιακό κόσµο. Εναν κόσµο που συχνά αντιµετωπίζουµε ως προέκταση της φυσικής µας ύπαρξης. Τον εµπλουτίζουµε µε εφήµερες σκέψεις, προσωπικές λεπτοµέρειες, αγαπηµένα ακούσµατα. Τον ντύνουµε µε φωτογραφίες µας και βίντεο. Οταν κάποια στιγµή πεθάνουµε, αυτή η εικόνα του ηλεκτρονικού εαυτού µας θα παραµείνει στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, στα µπλογκ, στα e-mail µας. Ποιος όµως θα έχει πρόσβαση σε αυτήν;
Και για πόσο;
Η Αμαλία Καλυβινού δεν πρόλαβε να αφήσει τους κωδικούς του µπλογκ της σε φίλο ή συγγενή. Ούτε στην κοινωνική λειτουργό στο νοσοκοµείο «Ερρίκος Ντυνάν» Φρόσω Χατζάκη, που την είχε ενθαρρύνει να ξεκινήσει το γράψιµο. Τα κείµενα της Αµαλίας όµως τη συντροφεύουν µέχρι και σήµερα. «Τα διαβάζω ξανά. Με βοηθούν να µην ξεχάσω», λέει. Στην ψηφιακή εποχή η διαδικτυακή µας κληρονοµιά χρησιµεύει ως αντίδοτο στη λήθη.
Στο τριάρι της Αγίας Βαρβάρας η Δικαία Τσαβαρή τακτοποιεί τα έγγραφα στη µαύρη βαλίτσα. Μια επίσκεψη στο δωµάτιο της κόρης της αρκεί για να ξυπνήσει αναµνήσεις. Ανοίγει το γκρι λάπτοπ και διαβάζει τα κείµενα στο µπλογκ. «Η Αµαλία πέθανε, αλλά δεν έφυγε», λέει. «Θα µείνει εδώ. Και θα µείνει πιο πολύ απ’ όλους µας».
Πηγή: Τα Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου