Σαν παραμύθι (συνέχεια Νο 3)

ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΗ 
 
Έχεις πια την σωστή σε βάρος εμπιστοσύνη, σε έχει κερδίσει από παντού, κι όχι γιατί σου βγήκε γλυκανάλατο το δαιμόνιο κι έγινε ΄΄νεράιδα λιβελούλα΄΄ που λέει και το Μαράκι, όχι...
σε κάνει δικό της γιατί έχει την τρέλλα της, αλλά μέσα στα πλαίσια του να μην σε σκοτώσει κινείτε κι αυτή όπως τις πεις εσύ, ακόμα κι αν το παρακάνεις με τα μπαντιλίκια κι έρθετε πολύ μα πολύ πλάγια,με το που θα κλείσεις γκάζι, το CB θα κάνει κάνα 2 κουνήματα της ουράς και θα μαζέψει αυτόματα και γλυκά την τροχιά του ξανά σε ίσια θέση. Με καλό εμπρός ελαστικό ακόμα δεν μου έχει κουνήσει ποτέ το μπροστά τμήμα της, όσο σκληρός και να ήθελα να το παίξω. 
Τα εμπρός καλάμια του, στον ψαγμένο που μετρά με το μάτι διαστάσεις και τύπο, μπορεί να τρομάξουν. Μα η HONDA ξέρει καλά να βγάζει τον καλύτερο εαυτό από απλά στοκ ανταλλακτικά μέσω του κατάλληλου set up, κι έχει προνοήσει.
Η εμπρός ανάρτηση στα δικά μου κιλά (69) με μια ιδέα ποιο γρήγορη επαναφορά και σωστό τσεκ στα λαδάκια της, με αφήνει απόλυτα ικανοποιημένο.
Φυσικά δεν ζητάω να κυνηγήσουμε τα χρονόμετρα στις ΣΕΡΡΕΣ, όμως για τον πόλεμο των πόλεων τα βγάζουν πέρα μια χαρά ξελασπώνοντας κάπως τους σχεδιαστές της, που ακούν ακόμα και στον ύπνο τους το παράπονο από όλους εμάς... ΄΄ρε παιδιά, τέτοια μοτοσυκλέτα και δεν βιδώσατε ένα 55αρι upside down να το χαιρόμαστε??΄΄
Η μπαταρία που κρατά στην ζωή τα κυκλώματα του κόκκινου δράκου δεν είναι πολύ μεγάλη, μα ούτε και μικρή. Στον 1,5 μήνα πάντως ολικής απραξίας και κυρίως λόγω της συνεχούς λειτουργίας του immobilizer του, ίσως ψάχνετε φορτιστή για να ξαναπάτε βόλτα. Το εύκολο λύσιμο του προβλήματος είναι το εξής...ακόμα και να μην βγαίνεις συχνά βόλτες, περνάς ανά μια βδομάδα από την κρύπτη του και το βάζεις μπροστά κάνα τέταρτο. Να προσέχεις και να το κάνεις εσύ ο ίδιος!
Τα κλειδιά της είναι μαγικά, και ακόμα και τον πατέρα σου να στείλεις για να την βάλει μπροστά, μπορεί να σε πάρει μετά από καμιά ώρα τηλέφωνο και να σε ρωτάει πόσο πέρναγε δεύτερη γέφυρα ο ‘’Σκούμπας ‘’ το 1980, και αν ο Γαρδέλης έσπαγε και 5η ταχύτητα στην παραλιακή, όταν χώριζε με την δικιά του στο ‘’Ταχύτητα και αγάπη’’
Το τέρας είναι όμορφο, και προκαλεί πολλές φορές με το ήρεμο φέρσιμό του τους πρωτάρηδες μέχρις ότου πάνε αρκετά κοντά του.


5 ΜΗΝΕΣ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ - ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΕΤΑΤΕ ΠΑΡΕΑ 

Το να κάνεις υπομονή και να σεβαστείς το βάρος των 1300 κυβικών της, δεν είναι μόνο σωστό αλλά σε κάνει να απολαμβάνεις περισσότερο τα μικρά μυστικά της, κάθε μέρα και λίγο παραπάνω, κάθε βόλτα κι ένα ακόμα μυστικό. Στα σίγουρα πάντως η μεγάλη 13αρα μοτοσυκλέτα της σειράς των CB, θέλει το χρόνο της για να αρχίσεις τα στυψίματα και το επίμονο κράτημα του γκαζιού στο full ανοιχτό στοπ του. Πίστεψέ με, έτσι είναι χιλιάδες φορές ασφαλέστερα, γιατί δύσκολα πριν από δαύτη θα έχεις ξαναοδηγήσει μοτό με τόσα παραπάνω πιασίματα και ροπή, από φορτωτή caterpillar.
Έτσι κι εγώ μέρα με τη μέρα, άρχισα να την πιέζω όλο και περισσότερο, μέχρι που κάποια στιγμή κατάλαβα. 


Τα ουρλιαχτά της στον κόφτη των 2 πρώτων ταχυτήτων (σαν ξεκινήσεις να κρατάς στο τέρμα το δεξί σκριπ) δεν είναι για να τρομάξουν εσένα... είναι για να καταλάβουν οι γύρω, πως κάτι μεγάλο και βαρύ πλησιάζει και να κάτσουν στην λωρίδα τους. Οι φλόγες που πετά ο πισινός της και τα κομμάτια του πίσω λάστιχου δεν εκσφενδονίζονται με το δικό σου κορμί για στόχο... ΑΜΥΝΑ είναι.
Και τους δράκους από παλιά τους κυνηγούσαν. Γιαυτό πάντα κοιτάζει να κάνει τον δρόμο του θηρευτή της δύσκολο. Πολλές φορές, όταν τελικά η μοτό δεν γράψει αλλά μαγκώσει και σηκώσει την μούρη της ψηλά, κυρίως με νέα παπούτσια στους τροχούς της, δεν το κάνει για να φύγεις από πάνω της. Απλώς σαν τέρας με κρυφά αθώα συναισθήματα, θέλει κι αυτό για μερικές στιγμές να κοιτάξει έναστρο ουρανό και να ανάψει κι εκείνο ένα φωτάκι από εδώ, να το βλέπουν οι άλλοι που κοιτάζουν κατά μέρος μας τα βράδια, μα είναι έξω από την δικιά μας ατμοσφαίρα.

Σοβαρά τώρα... η αίσθηση στο άνοιγμα μαζί της με σκοπό να πάτε πάνω από 200 χιλιόμετρα την ώρα, είναι αρκετά κοντά στα σημερινά σούπερ σπορτ , και με μερικά καλούδια που της έχω φορέσει μετά το γάμο, μπορώ να μένω δίπλα ακόμα και με GSXR 1000 της ίδιας ημερομηνίας κατασκευής, τουλάχιστον για τις 3 πρώτες ταχύτητες των σασμάν μας. Ακόμα και όταν ο πωρωμένος σπορτίφ φίλος βάλει το κεφάλι του πίσω από το σύγχρονο ζελατινάκι του, και κρυφτεί στα νεωτεριστικά φαίρινκ του ενώ απομακρύνεται σιγά σιγά, δεν μπορεί να εξαφανιστεί από το δικό σου πλάνο.
 Πάντα, ή σχεδόν πάντα το cb ξαφνιάζει ευχάριστα όσα παιδιά μου ζητούν να ανοίξουμε λίγο παρέα, έτσι για το χάζι.
Όσο για τα χαζούλια 4τροχα αυτοκίνητα των ημερών μας, είναι τσεκαρισμένο από μένα τον ίδιο πως δεν έχουν καμιά τύχη, όσα και να έχουν σκάσει οι ματσό ιδιοκτήτες τους για αγορά και βελτιώσεις.  Εσύ παιδί μου, έχεις μια 5η μέσα και ανοιγοκλείνεις γκάζι δίπλα του, κάνεις πως τον περιμένεις… ο αυτοκινητάτος, αλλάζει με μένος ταχύτητες μέσα στο αγωνιάρικο κουτί του και ιδρώνει κάτω από το καπελάκι με το λόγκο της αγαπημένης φίρμας του όσο βλέπει το 13 να ταξιδεύει χαλαρά δίπλα του χωρίς καν να πιέζεται. Αφού τον αφήσεις να το σπάσει καλά, προσεκτικά γιατί ο αέρας είναι πολύς εκεί πάνω στα πολλά χιλιόμετρα, τον ρωτάς αν αυτό είναι όλο.
 -Τέρμα?  Έκανα νεύμα με νόημα σε πολλούς. Πριν προλάβει να ντραπεί πολύ, άνοιγα τέρμα και πετούσα την τελευταία σχέση στο κιβώτιο μου… χανόμουν όσο ήθελα και ξανάπαιζα μαζί του όταν βαριόμουν τις ευθείες και την μοναξιά εκείνων που καβαλούν βαριά μοτό, μα οι ίδιοι είναι ελαφράς ταξιαρχίας να με πω.
 Ούτε να φανταστώ δεν θέλω τι ερωτήσεις κρίσεως δέχονται οι κάτοχοι Πόρσε, Φερράρι και άλλων πανάκριβων ρόντστερ μοντέλων από ΄΄τις δικές τους΄΄ (που κάθονται βαμμένες όσο ποιο κοντά γίνεται στον οδηγό το δικό τους), κι έχουν συνηθίσει να κερδίζουν σχεδόν πάντα τη θέση τους στην τέρμα αριστερή λωρίδα της τραγικής παραδέχομαι εθνικής μας.
Μετά τα 250 χιλιόμετρα την ώρα, αναγκαστικά κρύβεσαι πίσω από τα αρχέγονα σε λουκ ρολόγια της και προσπαθείς να μείνεις πάνω στην σέλα.
Δεν μπορείς να μείνεις πολύ σε αυτές τις ταχύτητες όχι γιατί το cb κάνει κουνήματα, κάθε άλλο, όσο ανεβαίνει ο δείκτης των χιλιομέτρων τόσο περισσότερο την νιώθεις βιδωμένη κάτω, φοβερή σταθερότητα και αυστηρά καθαρές πληροφορίες έρχονται στα χέρια μου σε κάθε αλλαγή πλεύσης στα πολλά.
Το πάρτι σταματάει γρήγορα, απλώς και μόνο γιατί βαριέσαι να κάνεις γυμναστική στο σβέρκο σου σε όλο το ταξίδι, έτσι πέφτεις στα απολαυστικά και λόγω ροπής 140-160 χιλιόμετρα ανά ώρα και ταξιδεύεις χωρίς να πολυβιάζεσαι να φτάσεις, έχοντας αφήσει θες δεν θες το τριπάκι του χρονόμετρου στην πρώτη στάση για ανεφοδιασμό. Αξίζει να αναφερθώ στο ζευγάρι της πίσω ανάρτησης showa που μπορεί να μοιάζει ‘ρετρό’ αλλά με την συμπεριφορά του κάνει άλλα πολύ ακριβότερα σετ αναρτήσεων με 10 χρόνια και βάλε διαφορά σε σχεδιαστική αντίληψη, να ντρέπονται.
 Όσο είναι βιδωμένα σωστά και έχουν τα λάδια τους και τις τσιμούχες τους υγιείς, κάνουν την δουλειά τους κάτι παραπάνω από θαυμάσια, χωρίς ακόμα και στα σήμερα που γράφω, μετά από αρκετές ώρες πάνω τους, να έχω βιώσει ούτε μία φορά την τρομακτική αίσθηση του ‘’ highsiding’’ σε εξέλιξη, και παρά το τραχύ τους χαρακτήρα σε κοινές λακκούβες πόλεων,σαν στα αλήθεια τις χρειαστείς για να σώσουν την κατάσταση,  εκείνες τρέχουν πιο γρήγορα κι από νέο ΝΕΟΫΟΡΚΕΖΟ πυροσβέστη στο παραλίγο κακό, προλαβαίνοντάς το πριν συμβεί.
 Η οπτική γωνία που παίρνεις ανεβάζοντας απότομα χιλιόμετρα πάνω της, μοιάζει πολλή με εκείνη των σούπερ σπορτ κατασκευών.
Με το αίσθημα ‘’παναγία μου σώσε με ‘’στα στήθια, και τον δρόμο να στενεύει γρήγορα εμπρός σου (κι αυτό είναι σοβαρό συν, αν σκεφτείς ότι εσύ δεν βρίσκεσαι χωμένος πίσω από τίποτε στενάχωρα clip on για να το δεις) κάθεσαι αναπαυτικά στην σελάρα σου και έχεις πιάσει πολύ γερά την καρατιμονάρα του 13 στις χούφτες σου, καβαλώντας τελικά ένα πραγματικά φοβερά διασκεδαστικό από πολλές πλευρές μηχανάκι. 

Συνεχίζεται...

Σαν παραμύθι (συνέχεια Νο 2)

Τις πρώτες μέρες μαζί της, σου φαίνονται όλα τεράστια, ιδιαίτερα αν έρχεσαι από μινιμαλιστικές σχολές μοτοσυκλέτας κι έχεις συνηθίσει στη θεωρία ότι όσο ποιο ελαφρύ, τόσο πιο γρήγορο. Τα χειριστήρια είναι τυπικά honda ενώ η θέση οδήγησης σε βάζει να κάθεσαι μέσα στην μηχανή
κι όχι από πάνω και σχετικά μπροστά σαν τα σημερινά σούπερ σπορτ. Πάντως είναι μια ξεχωριστή μοτοσυκλέτα, το CB κάνει ότι μπορεί για να νιώθεις φιλικότητα μαζί του, δεν θα σε πετάξει ποτέ κάτω χωρίς εμφανή λόγο.

Το γνωστό έμφυτο γνώρισμα των μοτοσυκλετών της κόκκινης εταιρίας, δηλαδή η αίσθηση ότι την ξέρεις καιρό και πως την έχεις κάπου ξανακαβαλήσει, είναι παρών, σε κάνει γρήγορα να κτίζεις εμπιστοσύνη αλλά και θάρρος.
Το δεύτερο, το χρειάζεσαι για να ανοίξεις τέρμα το γκάζι τις πρώτες φορές κι έτσι να δεις με τα μάτια σου κι εσύ τι στο καλό συμβαίνει σαν βάζεις νέφτι στα πισινά μιας αγριεμένης δίτροχης μάγισσας.

Οι πρώτες εβδομάδες κυλούν με το αίσθημα της φοβερής τύχης να σε λούζει συνεχώς, νιώθεις σαν τον Γκαστόνε στα παιδικά του ΝΤΙΣΝΕΪ, θα πας και για δουλειά δεν λέω... θα τα φας και τα καυγαδάκια σου με την κυρά σου, ίσως να κάτσουν και 5 αναποδιές μαζεμένες. Μα τα κλειδιά που κρατάς, η κρυψώνα που ξέρεις εσύ το δρόμο της, και το θεριό το κακό για όλους τους άλλους εκτός από την πάρτη σου, σε κάνουν να αναθεωρείς κάθε φορά που η μπάλα αρχίζει να σε βάζει από κάτω. Την πρώτη αυτή περίοδο μαζί της έχει την αίσθηση πως όλα σου έχουν ξαφνικά χαριστεί, το μόνο που δεν πρέπει να ξεχάσεις ποτέ, είναι τα λόγια του φύλακα πριν πρωτομπλέξεις με δαύτη.
 
''Φίλε προχώρα, μα δεν υπάρχει εύκολη έξοδος διαφυγής.''
Το τραγούδησε και ο Robert Tepper κάποτε: No Easy Way Out.

ΕΞΗΜΕΡΩΣΗΣ – ΒΟΛΤΕΣ 
Κάθε βόλτα έχει το δικό της ξεχωριστό μικρό ή μεγάλο happening, ενώ σε καμία περίπτωση δεν σου έρχεται κατά νου ότι έδωσες τσάμπα τον οβολό σου για εκείνη. Οι μέρες περνούν κι ενώ παίρνεις χαρές πολλές, γεμίζεις παράλληλα και δύναμη για να δουλεύεις και να πληρώνεις τις δόσεις στην τράπεζα.
Τίμια μοτοσυκλέτα το ‘13’, ότι σκατά ονειρευόσουν πριν της πεις πάμε να φύγουμε μαζί, στο δίνει, κι ακόμα λίγα παραπάνω.

Ένα άλλο που πρέπει να αρχίζεις να συνηθίζεις παρέα της, είναι οι μικροσυνεντεύξεις που πρέπει να δίνεις σχεδόν καθημερινά σαν καβαλάς για βόλτες. Η μοτοσυκλέτα μαγνητίζει τα βλέμματα όχι μόνο των ψαγμένων εκ των έσω μηχανόβιων αλλά κι άλλων απλών πολιτών.
Ο καθένας τους έχει την δικιά του γλυκιά η άλλες φορές χαζούλα ερώτηση να κάνει, κι εσύ μέσα στην ευγένεια που σου βγάζει το επικό συναίσθημα του ιππότη της Ιαπωνικής σχολής, ανοίγεις κάθε λίγο τη ζελατίνα από το κράνος και απαντάς…
 
Συχνότερες ερωτήσεις…
 
‘’φίλε είναι το παλιό bold ore, ή βγαίνει ακόμα? ‘’

‘’ πόσα κυβικά γράφει στα καπάκια αδερφέ? βλέπω καλά?

‘’ για όνομα του θεού, δουλεύουν τα τύμπανα στα αυτιά σου μεγάλε? ‘’

‘’ χρεώθηκες πολλά αδερφέ για τέτοιο όνειρο? ‘’
 
κι άλλες πολλές ακόμα που δεν μένουν στην μνήμη σου.
Τσεκάρεις πολλές φορές τους πιτσιρικάδες να χαλβαδιάζουν με τις ώρες από μικρή απόσταση και να λένε τα δικά τους.  Πιάνεις στα πράσα  40αρηδες και 50αρηδες να κοιτούν το μοτέρ και τα όργανα κι έπειτα να στρίβουν τσιγάρο, έχουν περισσότερο πλάκα από τους νέους γιατί μετά παίρνουν εκείνη την έκφραση ''μπορεί να τα παράτησα εγώ, αλλά όχι όλοι μας.''  Ξεφυσούν στον ουρανό, κρατάνε την αναμμένη γόπα στα χείλη τους κι επιστρέφουν στην αγαπημένη φαμίλια τους, αγκαλιάζουν αλλιώς τα παιδιά εκείνο το βράδυ, είδαν ξανά μέσα από το CB τον εαυτό τους με μακρύ μαλλί και χαλαρές φαβορίτες, νιώθουν πως τα δικά τους '' γρήγορα'' χρόνια άφησαν καλή κληρονομιά και πως οι μικρότεροι που τώρα μεγάλωσαν, τους είχαν κονκάρδα στης καρδιάς το ταμπλό και ήρωες στα μάτια τους . Αν σου αρέσει να χαρίζεις χαμόγελα και θετικό συναίσθημα σε ένα μεγάλο κομμάτι του μοτοσυκλετιστικού κόσμου ανά την υφήλιο, να ξέρεις ότι με αυτά τα τέρατα το έχεις το κόλπο στο τσεπάκι σου και το εισπράτεις ξανά και ξανά, όσες φορές αποφασίσεις εσύ να πας στο μπουντρούμι να πεις τα μαγικά λόγια και να δείξεις πως κρατάς το σωστό κλειδί.
Το τέρας αυτό είναι κακό, δεν λέω...
Μα έχει τα κουμπιά του, κι έτσι το γρύλισμα κάθε φορά που το ξυπνάς και πας κοντά για να φύγετε έχει ένα τόνο χαμόγελου.
Μαρτυρά πως η ψυχή του δεν είναι δαιμονική κι έχει ξανάρθει για διακοπές αυτή τη φορά στην γη.
 
Στις τσάρκες σου μπορεί να ακούς συχνά ατάκες από τον Πάνο Μιχαλόπουλο και τους άλλους μέσα στο κράνος σου, ή γίνεται να ακούς τον «Μπίλια» από το''Ρόδα τσάντα και κοπάνα''  να σου αραδιάζει ένα σωρό σχόλια καθώς κινήσε νωχελικά με μια παραπάνω από ότι πρέπει στο σασμάν, και το βαρύ μπάσσο της εξάτμισης να πλημμυρίζει τον γύρω χώρο.
Μη φοβηθείς αν σου συμβεί! Κι εγώ το παθαίνω και άλλα παιδιά το ίδιο... η αναβίωση της αληθινής 2τροχης ιστορίας κάπου μέσα στα εγκεφαλικά μας σοκάκια, είναι και αυτή μία από τα κρυφά χαρτιά του CB. Το έκανε τόσο επιτυχημένα πολλά έτη, και συνεχίζει ακάθεκτο. 

Ρομάντζα ρε... ακόμα και τα αλάνια έχουν μερίδα σε αυτό, και δεν ντρέπονται να το χαρούν σε κάθε ευκαιρία.