Όταν ταξιδεύω ...

Όταν ταξιδεύω, καμιά φορά ξεχνιέμαι και οδηγώ μηχανικά. Το μυαλό μου ταξιδεύει ξεχωριστά από το σώμα, με διαφορετικούς προορισμούς και άλλες ταχύτητες. Μπρος στα μάτια μου περνάνε σκηνές από όνειρα που είχα ξεχάσει, γιατί τα είχα δει πριν πολλά πολλά χρόνια. Ακούω φωνές γνωστών μου που γελάνε ή λένε κάτι που το λένε συχνά, και αυτό μου αφήνει μια αίσθηση νοσταλγίας, αλλά γλυκιάς, σα να νοσταλγώ το μέλλον. Μετά θυμάμαι μικρά και ασήμαντα περιστατικά από την καθημερινότητα, που μπορεί να έγιναν χτες ή πριν έξι μήνες, ή και πέρυσι. Θυμάμαι τη μάνα μου να ρωτάει αν ήρθε ακόμα ο αδερφός μου σπίτι, ή εσένα να με ρωτάς μέχρι πότε ξενύχτησα χτες. Μπορεί να θυμάμαι ένα χαμόγελο που προκάλεσα, ή μια φράση που προκάλεσε ένα δικό μου. Σπανιότερα, μπορώ και ανακαλώ ακριβώς το πώς ένοιωσα με ένα γεγονός. Ας πούμε, τη ντροπή μου όταν έβρισα έναν αδερφικό μου φίλο, ή την αγαλλίαση μετά την ερμηνεία μιας ηθοποιού στο θέατρο. Αυτό το ταξίδι μπορεί να κρατήσει πολλή ώρα. Αν ο δρόμος είναι πλατύς, ήσυχος, και με μεγάλες ευθείες, τίποτα δε με γυρίζει στην πραγματικότητα. Εκείνη την ώρα, μόνο μια προκλητική στροφή μπορεί να με ξυπνήσει. Να ανοίξω το γκάζι για να φτάσω πιο γρήγορα κοντά της, και ύστερα να πλακωθώ στα φρένα, να κάτσω λίγο στραβά στη σέλα και να αφεθώ στην αγκαλιά της. Να βγάζω το κεφάλι στο πλάι και να ανησυχώ μόνο για τις λακκούβες –Ελλάδα είμαστε-. Και στην έξοδό της, με τέρμα γκάζι να κοιτάω με περιέργεια το νέο τοπίο γύρω μου και να αναρωτιέμαι πού πήγε ο ορεινός όγκος αριστερά μου, πού βρέθηκε η κοιλάδα, γιατί με στραβώνει ο ήλιος, γιατί όλα αυτά είναι τόσο διαφορετικά από το τοπίο που ήξερα πριν πέσω στο λήθαργό μου.

Μετά από λίγα χιλιόμετρα, οι σκέψεις μου αρχίζουν πάλι να αποσυντονίζονται. Στην αρχή σα μια εικόνα τηλεόρασης που έχει παράσιτα. Η εικόνα σπάει συνέχεια, ή στρεβλώνει και παραμορφώνεται. Ύστερα τα αυτοκίνητα γύρω μου, τα φορτηγά, τα πούλμαν, τα παπάκια δεξιά –τι κάνουν τόσα παπάκια στην εθνική;- όλα φλουτάρουν, όλα σιωπούν και παγώνουν. Πάμε όλοι ξαφνικά πάρα πολύ αργά, σαν τις σφαίρες στο Matrix, χωρίς ήχο ή χρώμα. Όλα γίνονται μουντά, αποχρώσεις του γκρι, και τείνουν να ακινητοποιηθούν. Με το δυνατό μου τσι, απλώνω το χέρι και μέσα στη γαλήνη όλα παύουν και τίποτα πια δεν αλλάζει. Σαν άλλος εκλεκτός, σταματώ τα γεγονότα, και μπορώ να σκέφτομαι ό,τι θέλω, να τραγουδάω ό,τι θέλω, να ελπίζω για ότι θέλω. Μπορώ να σταματάω όλες τις σκέψεις που έρχονται σα βέλη κατά πάνω μου, να μου χαλάσουν τη γαλήνη, να με προβληματίσουν και να μου μαυρίσουν τη μέρα. Τραβάω το γκάζι και όλα μένουν πίσω, τίποτα δε με προλαβαίνει. Και τότε, οι αγωνίες γλιστράνε σαν πέπλα από πάνω μου και κυλάνε στην άσφαλτο, και οι φόβοι χαλαρώνουν το σφίξιμο στο στομάχι. Αρχίζω να πετάω και κάνω ελιγμούς ανάμεσα στα σταματημένα αυτοκίνητα, ελιγμούς που πιάνουν όλο το πλάτος του δρόμου. Ταυτόχρονα με πλησιάζουν όλες οι καλές και γλυκές αναμνήσεις. Έρχονται από δεξιά κι αριστερά μου, γυρνώ το κεφάλι και βλέπω χιλιάδες μικρά βιντεάκια. Αν ένα βιντεάκι δε μου αρέσει και είναι σε σκούρο φόντο, τότε κατεβάζω μια ταχύτητα, μπαίνω στα κόκκινα και του ξεφεύγω.

Βλέπω πάνω από το δρόμο μια γέφυρα, και κλείνω το γκάζι. Οι γέφυρες ρίχνουν σκιές. Κάνω δεξιά και σταματάω κάτω από τη σκιά της. Είναι η καλύτερη στάση. Κανένας δε μπορεί να με ενοχλήσει εδώ. Ούτε μωρά που κλαίνε, ούτε σκυθρωπές φάτσες που δεν κοιτάζουν πουθενά και που υποφέρουν σιωπηλά μα και σκορπούν μιζέρια. Ούτε βαβούρα έχει, ούτε κορίτσια ντυμένα σαν πορνίδια, ούτε λιγούρηδες νέους και γέρους με βλέμμα πρόστυχο και τιποτένιο. Κανείς προϊστάμενος εδώ δε μπορεί να μου χαμογελάσει ψεύτικα, κανείς υπάλληλος να με κοιτάξει με σιχαμάρα απλά και μόνο επειδή είμαι πελάτης. Από κανένα δε θα ζητήσω ένα ποτήρι νερό για να μου δείξει -χωρίς καν να σηκώσει το κεφάλι του- τον ψύκτη. Κανένας δε θα με καρφώσει στα μάτια έτοιμος για καυγά χωρίς λόγο, απλά επειδή του αρέσει να μυρίζει αίμα και καμιά δε θα με κοιτάξει λάγνα επειδή της αρέσει να ξερογλείφονται για πάρτη της.

Κάτω από τις γέφυρες μου αρέσει να ξεκουράζομαι. Αν έχει ήλιο στη σκιά, κι αν βρέχει στη στεγνή λωρίδα που αφήνει. Εδώ είμαι μόνος μου και υπάρχω μόνος μου. Είμαι κάποιος, κάπου. Υπάρχω γιατί μ’ αρέσει. Μπορώ να φωνάξω και όσοι περνάνε θα με βλέπουν χωρίς να σταματάνε. Δε νοιάζονται, δε νοιάζομαι, δε γίνονται θεατές, δε γίνομαι θέαμα. Έτσι όπως πρέπει. Για να με δεις πρέπει να σταματήσεις. Αλλιώς δεν προσφέρω τίποτα. Μόνο για μια στιγμή ένα άγαλμα με ανοιχτά τα χέρια να φωνάζει κοιτώντας ψηλά. Σα σποτάκι. Ένα μικρό βιντεάκι για να βλέπεις όταν ταξιδεύεις.

Deja vu

« Διαβάζοντας κάποιος 10 πολύ συγκεκριμένες ειδήσεις γενικότερου πολιτικού περιεχομένου που αναφέρονται στη συνέχεια και διαθέτοντας σχετικά επαρκείς γνώσεις της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, αναρωτιέται εάν αυτές αφορούν ειδησεογραφία του 2007 ή γεγονότα που συνέβησαν ακριβώς μισό αιώνα ενωρίτερα, το 1957.

Ιδού λοιπόν αυτές οι 10 ειδήσεις οι οποίες θα μπορούσαν να δημοσιευθούν είτε σήμερα είτε πριν από 50 χρόνια με την ίδια δημοσιογραφική εγκυρότητα και αίσθηση επικαιρότητας:

1. Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει κάθε λόγο να είναι αισιόδοξος ότι με την ετυμηγορία των Ελλήνων ψηφοφόρων θα κυβερνήσει άνετα για άλλα τέσσερα χρόνια και θα κλείσει έτσι την πρώτη του οκταετία στην εξουσία.

2. Ο κ. Καραμανλής έχει και ένα ακόμη λόγο να είναι αισιόδοξος για την πολιτική του σταδιοδρομία: έχει όλο το μέλλον μπροστά του, αφού αν και είναι ήδη εκλεγμένος πρωθυπουργός, δεν παύει να είναι ακόμη νέος, μόλις 51 ετών όντας ο νεότερος πρωθυπουργός της χώρας όταν ανέλαβε καθήκοντα, αφού ήταν μόλις 48 ετών.

3. Όπως όλα δείχνουν, οι εκλογές που έρχονται θα οδηγήσουν σε μία πεντακομματική βουλή, αυτό όμως δεν δείχνει να φοβίζει τον κ. Καραμανλή.

4. Η αισιόδοξη βεβαιότητα του Κ. Καραμανλή πηγάζει από διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς είναι το γεγονός πως ο ηγέτης της κεντρώας αντιπολίτευσης, ο Γεώργιος Παπανδρέου, αμφισβητείται από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους του οι οποίοι περιμένουν σε πρώτη ευκαιρία να του αρπάξουν την προεδρική καρέκλα, με πρώτο και καλύτερο τον κ. Βενιζέλο. Βέβαια, ο Γ. Παπανδρέου δεν είναι άπειρος πολιτικός. Έχει αναλάβει διάφορα κυβερνητικά πόστα, όπως π.χ. το υπουργείο Παιδείας το οποίο ανέλαβε στα 42 του χρόνια και το άφησε 2 χρόνια μετά στα 44 του.


5. Ένας ακόμη λόγος που προξενεί αισιοδοξία στον αρχηγό της κυβερνώσας συντηρητικής παράταξης είναι και το γεγονός πως και σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, οι κυβερνήσεις είναι δεξιές, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία όπου κυβερνούν οι Χριστιανοδημοκράτες.


6. Από την πλευρά της, η κεντρώα (αλλά και η αριστερή) αντιπολίτευση αισιοδοξεί, πως στην Ελλάδα θα πέσει από τη κυβέρνηση η Δεξιά, αφού όλα δείχνουν πως στην μεγάλη σύμμαχο, τις ΗΠΑ, έρχεται το τέλος της ρεπουμπλικανικής οκταετίας και ο επόμενος πρόεδρος θα είναι ο δημοκρατικός υποψήφιος, ο οποίος αν και ανήκει σε μία ομάδα πληθυσμού που ως τώρα ήταν αδιανόητο πως θα έβγαζε πρόεδρο, εν τούτοις είναι δημοφιλής ενώ προέρχεται και από πολιτική οικογένεια.

7. Ένα από τα θέματα που κυριαρχούν στις ελληνικές εφημερίδες αναφορικά με την εξωτερική πολιτική της χώρας είναι τα γεγονότα στην Τουρκία, όπου οι εκλογές ανέδειξαν νικητή και πρωθυπουργό έναν πολέμιο του στρατιωτικού κατεστημένου ο οποίος είναι ευνοϊκά προσκείμενος στο πολιτικό Ισλάμ.


8. Στα της εξωτερικής πολιτικής του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή θα πρέπει να επισημανθεί η πρωτοφανής σε σημασία κίνηση να συσφίξει τις οικονομικές σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα, κάτι που σύμφωνα με τους γνώστες του παρασκηνίου "θορύβησε" την Ουάσιγκτον.

9. Στα της εσωτερικής διοίκησης, ο κ. Καραμανλής κατηγορήθηκε για αρκετές επιλογές του. Ενδεικτικό ήταν, ότι στις χειρότερες στη μέχρι τότε θητεία του θεομηνίες, οι οποίες οδήγησαν σε χιλιάδες άστεγους, στην καταστροφή του χώρου ενός ιστορικού μουσείου και σε οικονομικό αδιέξοδο ενός ολόκληρου νομού, δεν έδειξε την πολιτική αποφασιστικότητα που απαιτείτο, ενώ απέκλεισε και τις δημοτικές αρχές και τους τοπικούς φορείς από οποιεσδήποτε διαχειριστικές αποφάσεις.


10. Στα της γενικότερης οικονομικής πολιτικής, αξίζει να επισημάνουμε ότι ένα από τα κυριότερα γεγονότα της χρονιάς αφορούσε στην ανεξέλεγκτη διαχείριση εκ μέρους των ασφαλιστικών οργανισμών των αξιογράφων τους (ομόλογα, κ.λπ.) χωρίς να ζητείται η έγκριση της Τράπεζας της Ελλάδος.


Όσοι βιάστηκαν να απαντήσουν πως τα παραπάνω γεγονότα αφορούν στο 2007 και όχι στο 1957, δεν θα πρέπει να ξεχνούν για κάθε μία από τις παραπάνω 10 ειδήσεις ότι: 

(1) Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός το 1955 και κέρδισε τις εκλογικές αναμετρήσεις έως το 1963 οπότε παραιτήθηκε και απλώς ο Κώστας Καραμανλής στοχεύει σε επανεκλογή του στις εκλογές του 2007.

(2) Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1907, έχει δηλαδή κλείσει το 1957 την ηλικία των 50 ετών και έχει μπει στα 51 και ασφαλώς είναι σύμπτωση το ότι ο Κώστας Καραμανλής γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1956 οπότε εφέτος, το 2007, είναι 51 ετών. Και οι δύο έγιναν πρωθυπουργοί σε ηλικία 48 ετών (το 1955 και το 2004 αντίστοιχα).

(3) Στις εκλογές που διενεργήθηκαν τον επόμενο χρόνο, το 1958, στη βουλή εκπροσωπήθηκαν πέντε σχηματισμοί: δύο κόμματα και τρεις συνασπισμοί (1: ΕΡΕ, 2: Κόμμα Φιλελευθέρων, 3: ΕΔΑ και ανεξάρτητοι εκλεγέντες με το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ, 4: Ένωσις Λαϊκού Κόμματος που απετέλεσε ενιαίο σχηματισμό 6 κομμάτων και 5: Προοδευτική Αγροτική Δημοκρατική Ένωσις η οποία εκπροσωπούσε 5 κόμματα). Το 2007, οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν πεντακομματική βουλή με ένα κεντροδεξιό κόμμα, ένα δεξιό, ένα κεντροαριστερό και δύο αριστερά, ωστόσο αυτές δεν έχουν ακόμη επιβεβαιωθεί μέσω της ψήφου των Ελλήνων.

(4) Ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν εκείνος ο οποίος αμφισβήτησε ανοικτά και εντόνως τον ηγετικό ρόλο του Γεωργίου Παπανδρέου στην κεντρώα παράταξη... Τόσο ο Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος (1888 – 1968) όσο και ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος (1952-) ανέλαβαν το υπουργείο Παιδείας σε ηλικία 42 ετών και το παρέδωσαν σε ηλικία 44 ετών (1930 – 1932 ο πρώτος και 1994 – 1996 ο δεύτερος).

(5)Το 1957, καγκελάριος της Γερμανίας ήταν ο Χριστιανοδημοκράτης Κόνραντ Αντενάουερ.


(6) Μετά το τέλος της οκταετίας του Ρεπουμπλικανού Αϊζενχάουερ, θα εκλεγόταν ο Δημοκρατικός Τζων Κέννεντυ, ο οποίος ήταν ο πρώτος καθολικός πρόεδρος, ενώ προερχόταν από οικογένεια πολιτικών (πατέρας και δύο αδέλφια πολιτικοί). Δεν αποκλείεται κάτι ανάλογο να συμβεί και το επόμενο έτος ώστε μετά το τέλος της οκταετίας του Ρεπουμπλικανού Τζωρτζ Μπους να εκλεγεί για πρώτη φορά γυναίκα πρόεδρος, η Δημοκρατική Χίλαρυ Ρόνταμ Κλίντον, σύζυγος του Μπιλ Κλίντον.


(7) Ο νικητής των εκλογών του 1950, του 1954 και του 1957 Αντνάν Μεντερές έδειξε "ύποπτη" για τους κεμαλικούς στρατηγούς ανοχή στην ισλαμική θρησκευτική παράδοση και ήλθε σε αντιπαράθεση με το στρατό, απομακρύνοντας από τις θέσεις τους κεμαλικούς αξιωματικούς προκειμένου να θέσει τις ένοπλες δυνάμεις υπό πολιτικό έλεγχο. Έπρεπε να περάσει μισός αιώνας για να "τολμήσει" ένας άλλος Τούρκος πολιτικός, ο Ταγίπ Ερντογάν.

(8) Παρά το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής, η Ελλάδα έκανε ήδη από το 1956 ανοίγματα στη Μόσχα και ήταν ενδεικτική τόσο η ανεπίσημη επίσκεψη του Σοβιετικού υπουργού Εξωτερικών, Ντιμίτρι Σεπίλωφ στην Αθήνα όσο και η εντυπωσιακή αύξηση των εμπορικών ανταλλαγών με την Ανατολική Ευρώπη (πάνω από 1.100% μεταξύ 1952 και 1958). Ανοίγματα που μισό αιώνα αργότερα συνεχίζονται με τη διπλωματία των αγωγών.

(9) Πρόκειται για τη "μαύρη" τετραετία του Βόλου και της Μαγνησίας, όταν η πόλη δοκιμάσθηκε μεταξύ 1954 και 1957 από επάλληλους σεισμούς και πλημμύρες των χειμάρρων της πόλης, οπότε επλήγη το μουσείο της πόλης με αποτέλεσμα το 1957 το Αρχαιολογικό Συμβούλιο να αποφασίσει την κατάργησή του.

(10) Από το 1957, με ειδικό νόμο της χρονιάς εκείνης, η Τράπεζα της Ελλάδος παρέχει υπηρεσίες θεματοφύλακα στους Ασφαλιστικούς Οργανισμούς, χωρίς όμως στις υπηρεσίες θεματοφύλακα να συμπεριλαμβάνονται η αξιολόγηση της επένδυσής τους σε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου ή ο έλεγχος των τιμών. 

Αντί συμπεράσματος: Όταν αναφερόμαστε στις προηγμένες κοινωνίες συνηθίζουμε να λέμε πως "είναι 50 χρόνια μπροστά". Όταν όμως αναφερόμαστε σε καθυστερημένες κοινωνίες, λέμε πως "βρίσκονται 50 χρόνια πίσω". Οι "ωφελημένοι" από αυτό το χάσμα των 100 (50 + 50) χρόνων είναι ικανοί μέχρι και να ισχυριστούν πως ήδη από το 1957 η Ελλάδα βρισκόταν 50 χρόνια μπροστά! Κάποιοι άλλοι όμως, οι οποίοι ούτε "ξεχνούν" ούτε αρνούνται τα διδάγματα της ιστορίας, θα πουν πως η Ελλάδα βρίσκεται 50 χρόνια πίσω. Με τα ίδια προβλήματα, τα ίδια ονοματεπώνυμα, τις ίδιες αδυναμίες, την ίδια ανωριμότητα των ψηφοφόρων την οποία εντέλει την "πληρώνουν" τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους… »

Γέροντες

Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, μια παρέα Θεσσαλονικιών και Αθηναίων δημοσιογράφων βρέθηκε για ένα τριήμερο στο Άγιο Όρος και διανυκτέρευσε σε ένα κελί, που κρατούσε ένας μοναχός. Στην ολονύχτια κουβεντούλα, επί παντός του επιστητού, ο γερο-μοναχός (παλιός αντάρτης του ΕΛΑΣ, που διέφυγε στο εξωτερικό για χρόνια και επέστρεψε να τελειώσει τη ζωή του στο μέρος που είχε βρει προσωρινό καταφύγιο στον εμφύλιο) έθεσε στην παρέα το ερώτημα: Ποιο θα είναι το μεγάλο πρόβλημα που θα βρει μπροστά του ο παγκόσμιος καπιταλισμός τα επόμενα χρόνια;
…Η σχεδόν ομόφωνη απάντηση ήταν «η καταστροφή του περιβάλλοντος».
Οι δημοσιογράφοι, από κεντροαριστερών έως ακροαριστερών αντιλήψεων, αγόρευσαν φανατικά για να υποστηρίξουν την – κοινή – θέση τους. Για το πώς το κεφάλαιο, έχοντας ως μόνο κίνητρο και οδηγό το κέρδος, θυσιάζει αδίστακτα το περιβάλλον, τον πλούτο της φύσης, σε γη, αέρα και θάλασσα, προκειμένου να αποκομίσει κι άλλο, περισσότερο κέρδος.
Πώς καίει και οικοπεδοποιεί τα δάση, πώς χτίζει τις παραλίες, πώς δηλητηριάζει το νερό, το χώμα, τον αέρα, με δηλητήρια, λιπάσματα, μπετόν, απόβλητα, μεταλλαγμένα προϊόντα, αυθαίρετα σπίτια, ξενοδοχεία, εργοστάσια. Πώς τα κράτη σε Δύση και Ανατολή ξεπουλάνε τον φυσικό - εθνικό - ανθρώπινο πλούτο, για να τον κάνουν παράδεισο εκμετάλλευσης οι κάθε λογής «επενδυτές» και κερδοσκόποι. Πώς οι κυβερνήσεις βομβαρδίζουν στο Ιράκ, το Αφγανιστάν ή τη Γιουγκοσλαβία με «μίνι πυρηνικά» που θα σκοτώνουν και θα τερατογεννούν για γενιές.
Πώς οι πολίτες - καταναλωτές, ακολουθώντας το παράδειγμα των «μεγάλων» καταστρέφουν ό,τι «μικρό» τους βρίσκεται βολικό. Από τις πλαστικές σακούλες, τα πλαστικά φαγητά μέχρι τα «θηριώδη» Ι.Χ. που κατακλύζουν τους δρόμους και τα αυθαίρετα που χτίζουν σε καμένα δάση και πάνω στο κύμα.
Αυτά κι άλλα πολλά αράδιασαν οι φίλοι δημοσιογράφοι, με ευγλωττία, που υποστηριζόταν δυναμικά από το εξαιρετικό ρακί παραγωγής του γερο-μοναχού. Ο οποίος, ενώ η ώρα του όρθρου είχε παρέλθει, χωρίς το αντίστοιχο τελετουργικό του Αγίου Όρους, είπε «ευλογώντας» το τελευταίο καραφάκι:


«Ρε κορόιδα δημοσιογράφοι, ο καπιταλισμός, την προστασία του περιβάλλοντος θα την κάνει βιομηχανία. Θα λανσάρει καινούργια αυτοκίνητα, καινούργιες μορφές ενέργειας, καινούργιες τεχνολογίες, καινούργια προϊόντα οικολογικά, κάθε είδους. Και θα μας βάλει να τα αγοράζουμε, να τα χρησιμοποιούμε, να τα επιδοτούμε. Αυτοί που καταστρέφουν σήμερα το περιβάλλον, αύριο θα απαιτούν να τους πληρώσουμε για να το σώσουν.
«Και τότε ποιο θα ’ναι το μέγιστο πρόβλημα, γέροντα, τα χρόνια που ’ρχονται» ρώτησαν. «Οι ορδές των πεινασμένων στον τρίτο κόσμο και των φτωχών και ανέργων στον ανεπτυγμένο» απάντησε ο γέρος και καληνύχτισε, στραγγίζοντας το ποτήρι του. «Ευλογημένο να ’ναι» μουρμούρισε.


(Ποντίκι, 5.6.2008)

Τι είναι ο Έλληνας;

Σε ένα διαγωνισμό αμερικανικής εφημερίδας ζητήθηκε από τους αναγνώστες να δώσουν απάντηση στην ερώτηση " Τι είναι ο Έλληνας;".
Τη σωστότερη ερμηνεία έδωσε ένας δικαστής που ακούει στο όνομα D.Kelly.
Ακούστε την:
Ο Έλληνας είναι ευφυέστατος αλλά παράλληλα και γκαφατζής, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά και πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος και πάντα καλός πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα αλλά αφού μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος πολλών ερίδων. Ανέδειξε το Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει, θαύμασε το Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει, διδάχθηκε από τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξει και γέννησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να επιχειρήσει να τον δολοφονήσει.
Έκτισε το Βυζάντιο και το άφησε να τουρκέψει, δημιούργησε το "21" για να το αμφισβητήσει, δημιούργησε στη συνέχεια το 1909 για να το λησμονήσει....
Τριπλασίασε την Ελλάδα και τη κήδευσε το 1922.
Κόπτεται τη μια στιγμή για την αλήθεια και την ίδια στιγμή μισεί τον αρνούμενο να υπηρετήσει το ψεύδος.
Παράδοξο πλάσμα, ατίθασο, περίεργον, ημίκαλον, τρίκακον, αβέβαιων
διαθέσεων, εγωπαθές και, γενικά σοφόμωρον ο Έλληνας.
Λυπηθείτε τον ή θαυμάστε τον αν θέλετε...
Τέλος, ταξινομήστε τον αν μπορείτε....

Μια μη μεταδόσιμη είδηση

  Μια είδηση που δεν θα μεταδοθεί ποτέ από την τηλεόραση είναι πως αναβλήθηκε για δεύτερη φορά η επιβολή στα τηλεοπτικά κανάλια του ειδικού φόρου 20% για τις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Ο φόρος επρόκειτο να επιβληθεί την 1η Ιουλίου, αναβλήθηκε για την 1η Οκτωβρίου και χτες αποφασίστηκε να εφαρμοστεί την 1η Ιανουαρίου του 2013. Την ώρα που οι εργαζόμενοι μετατρέπονται με αλλεπάλληλα νομοσχέδια–και επίσημα πια- σε σκλάβους, οι μόνοι σύμμαχοι που έχει το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο είναι οι διεφθαρμένοι καναλάρχες και οι διεφθαρμένοι τηλεδημοσιογράφοι. Οι πολιτικοί ξέρουν πως η επιβίωσή τους εξαρτάται από την επιβίωση των ΜΜΕ που τους στηρίζουν (όλων δηλαδή). Και τους τα δίνει όλα. Βέβαια, και η επιβίωση των ΜΜΕ εξαρτάται από τη χρηματοδότηση της κυβέρνησης.
Κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει.  Ante...geia.